Day: 15. maí, 2004

Fyrir ykkur tungumálanerðina.

Og ég verð að játa að ég hef alveg ágætlega gaman að hallærislegu atriðunum. Alvarlegu atriðin eru leiðinleg. Maður tekur ekki þátt í Eurovision til að vera töff heldur til að vera asnalegur. Það er alltént mín ályktun. Ég meina, ekki getur fólk verið svona hallærislegt í alvörunni?

Ég held ég hafi komist nokkuð nálægt því áðan að líða eins og óléttri konu sem ég sat í vinnunni. Á tímapunkti var ég alvarlega að hugleiða að æla ofan í ruslafötuna undir borðinu mínu svo ég gæti nú komið ógleðinni frá. Svo, eins og það væri ekki nógu slæmt að hafa magann uppi í koki, var ég með þvílíkan höfuðverk að annað eins hef ég ekki fundið. Svo til að kóróna allt saman var ég hættur að geta einbeitt mér og farinn að sjá verr en mér þykir eðlilegt.

Ég neyddist á endanum til að forða mér úr vinnunni, dauðhræddur um að aðsvif, heilablóðfall eða skyndilegur dauði biði handan við hornið. Ekkert af þessu hefur enn gerst og þakka ég því fyrir að ég er kominn heim. Samt ansi hræddur um að ég verði að leggja mig. Mér er enn óglatt …

Mig langar að búa til RSS-feed fyrir nokkrar síður svo ég geti séð þar þegar fólk er búið að blogga eitthvað nýtt. Gallinn er að íslenska RSS síðan er hætt að bjóða upp á nýskráningar. Þar lágu danir í því! Kann einhver að búa til svona kerfi fyrir mig?

Þá er komið að því sem allir evrópubúar hafa beðið eftir: Júróvisjón. Í kvöld klukkan sjö munu allir evrópubúar (auk Ísraels og fleiri asíulanda sem einhverra hluta vegna fá að taka þátt í Júróvisjón) sitja heima með munninn fullan af kartöfluflögum og Vogaídýfu (svo ég alhæfi út frá eigin reynslu) horfandi á Júróvisjón. Það er að segja allir nema ég. Sjálfum finnst mér ótrúlegt að fólk geti haft gaman að þessari tónlist. Enn ótrúlegra finnst mér að fólk sjái ekki í gegnum sýndarmennskuna sem fylgir þessari keppni. Það má vissulega færa rök fyrir því að hallærisleikastuðullinn (sem fer úr öllu góðu hófi fram) geri keppnina skemmtilega, en fyrir okkur sem getum hvorki horft upp á hallæri né hlustað á Abba er þessi keppni eins mikil martröð og flestum finnst hún skemmtileg.

Til að forðast Júróvisjón þetta árið tók ég að mér að vinna í dag. Já, heyrið það! Ég legg mig virkilega fram við að komast undan þessu suði! En ekki nóg með það heldur á ég ennþá eftir að heyra framlag „okkar“ íslendinga í þessa keppni. Það hef ég gert með því að horfa ekki á sjónvarp (ég horfi hvort eð er aldrei á sjónvarp!) og hlusta einvörðungu á útvarp allra landsmanna þegar ég hef fundið löngun til að „opna fyrir útvarpið“ eins og amma mín kallar það (löngun sem ég finn sjaldan eða aldrei fyrir).

Ég hef þannig leitt þessa keppni algjörlega fram hjá mér í ár. Ég tók annars eftir því á blogginu hans Sverris Jakobssonar að hann lítur á finnska kolegga sína sem menningarsnobbara fyrir að vilja ekki horfa á Júróvisjón. Það gæti vel verið að téðir kollegar séu þannig „af guði gerðir“ en til að taka allan vafa af ætla ég að ítreka það hér að ég er ekki minnar skoðunar af menningarástæðum. Ég einfaldlega get ekki hlustað á svona tónlist. Ég heyri aðeins suð.

Annars, jú. Það er eitt sem ég þoli ekki við Júróvisjón, þó ég reyni að láta þessa keppni ekki fara neitt sérstaklega í taugarnar á mér, en það er þetta menningarmorð sem viðgengst. Þá meina ég t.d. lögin sem Spánn sendir frá sér, en þau byrja alltaf á alveg rosalega fallegu gítarintrói, eins og í spænskum ballöðum, en svo eyðileggja þeir alltaf lagið með einhverju júrótransi eða hvað maður vildi kalla það. Ég ítreka þó enn og aftur að ég er ekki minnar skoðunar vegna einhvers menningarsnobbs. Mér finnst þetta þó algjörlega óviðeigandi, en ég veit að spánverjar gera þetta hvort eð er, enda er „meinstrímið“ þar a.m.k. tíu árum á eftir okkar. Það hlustar enginn á júrópopp lengur. Nema öll evrópa. Ég er sá eini sem er eðlilegur.

Hér nær eipið hámarki.

Blogghvarf mitt hefur þegar valdið rimmu meðal helstu stjórnmálamanna Íslands og Bretlands. Hlýt ég aðallega stuðning Bretlands, en þá sannast hið forkveðna að enginn snillingur er vinsæll í sínu heimalandi.