Á leiðinni úr Breiðholti hinu efra, rak ég augun í nokkuð óvenjulegt uppi á vegarkanti. Það er tvennt sem kemur til greina að hafi gerst. Annars vegar hefur ungur bílstjóri í soldátsfötum keyrt aftan á mann í borgaraklæðum og skaðað fjórfættan farþega hans. Hins vegar getur verið að hundurinn, sem lá lífvana á vegarkantinum, hafi verið á vappi nærri götunni þegar óhappið átti sér stað.
Soldátinn ungi rak fót í dýrið til að sjá hvurt nokkuð lífsmark væri með því, og brást sá borgaraklæddi hinn versti við, en sá síðarnefndi hélt hundinum í fangi sér, nuddandi feld hans. Honum var augljóslega brugðið.
Er ég var kominn að brúnni sem liggur upp í Ártúnsholt sveigði sjúkrabíll niður brúna í átt að slysstað. Þrennar mögulegar útskýringar get ég fundið á því. Í fyrsta lagi getur þetta hafa verið tilviljun, og að sjúkrabíllinn hafi í raun verið á leið annað. Í öðru lagi hefur einhver manneskja slasast að mér óafvitandi, því engin meiðsl sá ég á fólki. Í þriðja lagi getur verið, að þrátt fyrir allt sem ég hef alltaf haldið, taki sjúkrabílar einnig við húsdýrum. Ske kynni, að hundurinn lifi, en þar endar sagan.
