Day: 29. júní, 2004

Þá er ég búinn með Eyrbyggja sögu. Því miður reyndist hún að mestu leyti vera um ævi og starf Snorra goða Þorgrímssonar, þess dusilmennis. Uppáhaldspersónur mínar úr Eyrbyggju eru tvær: Arngrímur Víga-styr Þorgrímsson, og er honum lýst svona:

„Hann var mikill maður og sterkur, nefmikill, stórbeinóttur í andliti, rauðbleikur á hár og vikóttur snemma, skolbrúnn, eygður mjög og vel. Hann var ofstopamaður mikill og fullur ójafnaðar og fyrir því var hann Styr kallaður“.

og Þórólfur bægifótur, en hann verður helst athyglisverður þegar líða tekur á söguna: „Hann tók nú að eldast fast og gerðist illur og æfur við ellina og mjög ójafnaðarfullur“.

En er Þórir sá að þeir Óspakur gengu til hvalsins hét hann á menn að þeir skyldu eigi láta rænast. Hljópu þeir þá til öðrum megin. Gengu þeir þá frá hinum óskorna hvalnum og varð Þórir skjótastur. Sneri þegar Óspakur honum í móti og laust hann með öxarhamri. Kom höggið við eyrað og féll hann þegar í óvit. En þeir er honum voru næstir tóku til hans og kipptu honum að sér og styrmdu yfir honum meðan hann lá í óvitinu. En þá varð hvalurinn eigi varður.
Þá kom að Álfur hinn litli og bað þá eigi taka hvalinn.
Óspakur mælti: „Far þú eigi til Álfur,“ segir hann, „þú hefir haus þunnan en eg hefi öxi þunga. Mun ferð þín verri en Þóris ef þú gengur feti framar.“
Þetta heilræði hafði Álfur sem honum var kennt.
Tekið úr Eyrbyggja sögu.

Merkilegt hve gömul kynni fyrnast seint, en í hvert sinn er ég hitti gömlu sjoppuhangara hverfisins (ný kynslóð er tekin við) er ég spurður út í æskuvini mína: Hvað er þessi að gera, af hverju er hann svona mikil steik, djöfulsins fífl er þessi o.s.frv., eins og það eigi að halda mér til ámælis fyrir val mitt á vinum til fjórtán ára. Það er klárlega ekki allt í lagi með sumt fólk.

Eftir vinnu í dag gekk ég út í biðskýli nokkurt við Bústaðaveginn. Er strætisvagninn loks lét sjá sig sté ég um borð. Reyndist bílstjóri vera gýgur mikil af áður óþekktri stærðargráðu, og varð ég smeykur mjög við upplitið. Óttaðist ég, að áður strætóferð þeirri lyktaði, myndi ég neyðast til að ganga milli bols og höfuðs hennar, en það reyndist þó óþarfi. Var hún, þegar allt kom til alls, góðmennskan uppmáluð.

Og talandi um gýgur, nokkrir vinnufélagar mínir hafa tekið að efast um stærð jarls míns. Stundum held ég að þeir viti ekki við hvern þeir eiga, eða með ódauðlegum orðum mælingamannsins frá heimsmetabók Guinness: „Það þarf meira en innantóm loforð til að fjötra þann úlfinn.“