Day: 5. október, 2004

Ánægjulegt er að sjá að menn kokgleypa ekki öllum þeim „staðreyndum“ sem kerfið nauðfæðir okkur á í þeim tilgangi að halda fólkinu í skefjum, mannréttindum í lágmarki og til að tryggja þjóðaröryggi. Enda veit Bibbi það manna best, að það var ég sem samdi Metropolitan Glide, en ekki Tom Waits.

Alltént virðist hann vita það betur en ég, sem hafði ekki hugmynd um að hafa komið nálægt gerð þess – hvað þá heyrt lagið áður. En svona er nú lífið og eigi er allt sem sýnist fyrr en sannleikurinn sýnst hefur.

Við seinustu færslu vil ég bæta því við, að menn sem sýna þann hroka að kalla Bandaríkin „verndara Íslands“, eiga skilið að verða fyrir aðkasti. Ekki fæ ég séð að Bandaríkin hafi nú eða nokkru sinni áður varið okkur fyrir nokkrum sköpuðum hlut. Nei, þá bæri fremur að þakka bretum, sem hernámu okkur jú fyrst.

Ekki varð ég var við óöryggi eða vanlíðan, þau þrjú skipti sem ég lenti í kennaraverkfalli.

Vitanlega er ekki við öðru að búast en gyðingar taki það óstinnt upp þegar gert er gys að þeim. En það tvennt við málflutning höfundar er að athuga, að Þórshamarinn er fornt norrænt tákn sem á engan hátt tengist hakakrossinum, og að börn eru ekki mestu boðberar siðferðisvitundar. Börnum er einfaldlega drullusama hvort þau móðgi einhvern. Fyrir þeim er þetta fyndið, sama hvað einhverju ókunnugu fólki finnst um það. Einhverra hluta vegna hefur börnum alltaf þótt Hitler fyndinn – jafnvel allt fram á framhaldsskólaár. Kann ég þess fjöldamörg dæmi.

Hið sama gildir um prumpuhúmorinn alræmda.

Hlustaði á stefnuræðu Halldórs Ásgrímssonar í gær. Eða réttara sagt reyndi að hlusta. Maðurinn er einfaldlega of leiðinlegur orator til að hægt sé að halda athyglinni við það sem hann segir.

Og veðrið er leiðinlegt, svo ég haldi áfram að þylja upp staðreyndir sem hingað til hafa dulist lesendum þessa bloggs.