Day: 29. nóvember, 2004

Þetta ætla ég að stúdera um jólin, svo ég kunni að minnsta kosti stafrófið. Það háir mér stundum að vera ekki læs á grísku. Til dæmis núna. Á næsta ári hef ég svo hugsað mér að nema ítölsku við MH, grísku og rússnesku við MS. Það er viss áskorun sem felst í að læra tvö ný (en áþekk) stafróf á sama tíma.

Ítalskan á ég ekki von á að verði erfið, enda kunni ég hana eitt sinn, endur fyrir löngu. Latínan er svo eitthvað sem ég hef verið of latur við að læra.

Annað sem ég þarf að kynna mér, og ég skammast mín hálfpartinn fyrir að hafa ekki enn gert, er blæbrigðamunur á dönsku, sænsku og norsku. Það er leiðinlegt að afgreiða svía í Ikea, ekki kunnandi annað en dönsku.

Þegar ég næ meiri leikni í þýsku hyggst ég kynna mér hollensku og slá helsta hollvini hollenskrar tungu þarmeð við.

Miklar ambísjónir, en verður eitthvað af þessu öllu saman? Það ætla ég að vona!

Hah! Ekki ómerkari maður en sjálfur Bill Clinton, fyrrv. Bandaríkjaforseti og frelsari sundraðrar Júgóslavíu, leit við á auvirðilegri síðu minni um tvöleytið í nótt. Ég get a.m.k. haldið því fram meðan þessi heldur áfram að þykjast vera hann.

Ég uppgötvaði mér til hryllings, eftir að hafa átt það í tvö ár, að eintak mitt af Marðar-Eddu var meingallað: Tvær blaðsíður í A-L bindinu voru óaðskiljanlega fastar saman. Fyrir vikið neyddist ég til að gera mér ferð niður í þá prýðisstofnun Eddu-miðlun, að fá nýja bók. Sú nýja er öllu snjáðari og verr farin en mín gamla, þrátt fyrir að vera glæný. Ótrúlegt að útgefandinn fari verr með bækurnar sínar en ég.

Einhverjum hluta af mér finnst leiðinlegt að eiga ekki lengur sömu orðabók og amma mín gaf mér í afmælisgjöf. Ég veit ekki hvort það telst eðlilegt að vera svona tilfinningalega tengdur bókum, þá sér í lagi orðabókum, og sérstaklega ef ekkert sentímentalítet er skrifað á fremra saurblaðið. Amma mín vissi betur en að krota eitthvað í bókina mína. Ég þoli ekki hverskonar krot í bókum, veri það yfirstrikunarpennakrot eða hamingjuóskir með afmælisdaginn.

Jæa, nú færi ég ísskápinn inn í herbergi og hlekkja mig við tölvuna. Tveir dagar í ritgerðarskil.

Ég er með óbærilega verki jafnt í baki sem í kviðarholi, og ég veit, að dauðinn er á næstu grösum. Það er því til lítils annars tilgangs að blogga, en að gefa veraldlegar eigur mínar, þeim sem þurfa þykir, post mortem Aquilami.

Þórður fær því Þórbergsbækurnar mínar og Silja fær kisuna mína. Afgangurinn fylgir mér í kumlið, þarmeðtalið hross mitt, söðull og sverð. Ég hef enn ekki ákveðið dánarorð mín, en allar góðar tillögur eru vel þegnar. Svo lengi sem þær eru töff.