Refsingar hafa ekki fælandi áhrif á glæpamenn og draga því ekki úr glæpatíðni. Flest afbrot eru framin án tillits til refsingarinnar. Ef refsingar eru þyngdar hafa þær aðeins fælingarmátt til skamms tíma, og þótt í fyrstu virðist að dregið hafi úr afbrotum, fer þeim smám saman fjölgandi aftur, uns afbrotatíðni hefur náð fyrra eða hærra hlutfalli. Þetta sést sérstaklega vel á tíðni kynferðisafbrota, sem hefur farið í bylgjum gegnum tíðina, en alltaf náð sínu striki aftur, þrátt fyrir sífellt harðari refsingar. Hvað varðar menn á gulum hondum, eins og Ásgeir orðaði það, eru refsingar máttlausar. Þeir sem gera út á að vera ökuníðingar láta sig refsingarnar engu varða og keyra jafnvel próflausir. Refsingar eru fremur styrkjandi fyrir sjónarmið þeirra, en þeir gera þetta flestir spennunnar vegna; það er meira spennandi að keyra próflaus eða á síðasta punkti en ella.
Eins og Nietzsche sagði eru refsingar ekki til forbetrunar. Fangar forherðast frekar gegnum refsingar, fangavist sína og samskipti við aðra fanga. Þetta kallast lærð frávikshegðun og hefur margsinnis verið sýnt fram á. Refsingar eru ekki til að draga úr glæpum og harðari refsingar eru aðeins til friðþægingar hefndarþyrstum almenningi.