Lítið er hægt að segja um sjálfan harmleikinn sem nær að lýsa honum nægilega vel. Sérstaklega reynist það okkur erfitt sem sitjum heima í þægindum og allsnægtum. Það verður samt að segja eitthvað.
Óneitanlega verður manni hugsað til mestu náttúruhamfara sem vitað er um – þegar eldfjallaeyjan Krakatá sprakk í loft upp einhvern tíma milli Kristsburðar og landnáms Íslands. Gjóskufallið varð svo mikið að himininn myrkvaðist í þrjú ár og til eru skráðar heimildir um það frá öllum heimsálfum. Enginn vissi hvað hafði gerst. Norrænir menn trúðu því að Fenrisúlfur hefði gleypt sólina. Mikil flóðbylgja skall á Indlandi og lagði mikinn hluta austurstrandarinnar í rúst. Hækkandi sjávar varð vart á fleiri stöðum. Þúsundir létust í eftirmála sprengingarinnar, aðallega vegna búspella, þar eð dýrin féllu í hrönnum vegna eitraðs andrúmsloftsins. Hvernig vitum við um upptökin? Öskulög hafa fundist í árhringjum kanadískra trjáa og í Grænlandsjökli sem samsvara þeim við Indónesíu að öllu leyti, þ.m.t. kolefnisgreiningu.
Í þeim hamförum fórust margfalt fleiri en nú. Það varpar samt ekki rýrð á hve hræðilegt þetta er alltsaman. Lengi hefur verið vitað að Indónesía er á eina mesta hættusvæði í heimi. Krakatá hefur sprungið oftar en einu sinni. Til er „dóttureyja“ hennar: Litla Krakatá. Hún gæti sprungið hvenær sem er og valdið móðuharðindum á heimsmælikvarða. Það er til fólk sem ýmissa ástæða vegna verður að búa þarna. 55000 þeirra eru látnir, þar af rúmlega 27000 í Indónesíu og 8500 á Indlandi. Það er vert umhugsunarefni fyrir okkur sem höfum það svo gott.