Lestur fræðirita

Lesefnið mitt í dag er þessi bók eftir Ivan Petrovich Pavlov, þá helst kaflar XX og XXI. Skoðið myndskreytingarnar. Svona eiga fræðibækur að vera! Einu sinni tók ég þessa á Íþöku. Ég var ansi fljótur að týna þræðinum. Kannski ég reyni aftur? Það er svo gaman að lesa löngu úrkulnuð fræðirit. Pavlov er öðrum þræði alltaf sígildur, þó tilvísanir í brottnám ýmissa hluta heilabarkarins séu tíðari í verkum hans en gereyðingarbón Cato eldri.

Um leið og tími gefst hyggst ég svo lesa þessa, á frummálinu, með glósum fyrir hvert orð sem ég skil ekki. Þetta er verulega góð hugmynd sem mætti nýta frekar fyrir fleiri bækur. Ekki ætla ég þó að vera frumkvöðull að fleiri þýðingum, úff!

Menn fljúgast á á rússneska þinginu. Það finnst mér fyndið. Svo telja þjóðverjar að Zarqawi hyggi á gereyðingu Evrópu. Það er augljóst að geðsýki og firrtir ofsóknarbrjálæðingar ráða víðar en hér.

Um svaðilfarir ins [sic] árlærða

Í dag gerði ek mjer ferð upp á Bibliotheca Populi eius Maxima Veritatis, hvar hábornir stúdentar rýna í forn pergamenti, þyljandi upp vísdóm millum fróðleiksþyrstra vara sinna, mælandi eingöngu sín á milli á latínu eður fornháþýzku. Þar hnussa menn yfir verkamannalatínu auvirðulegra menntskælinga, svo ek varð að fara mjer hægt eða fyrirtýna lífinu ella. Slapp ek loks við illan rammleik yfir virkisgrafarbrúna og barðizk leiðar minnar gegnum hliðið. Hafði ek með mjer bókina Conditioned reflexes : an investigation of the pysiological activity of the cerebral cortex, eftir Ivan Pavlov, hver er eiguleg mjök. Hana mun ek brúka mér til halds ok trausts í skýrslugerð minni, unz ek þarf at skila henni aftur.

The journey will be fraught with peril, but what must not one do for the precious knowledge of the high and scholarly? Read the tome, my child, and feel the illumination, that comes with thine wisdom.
_______________________

Tungubrjóturinn í síðustu færslu er sá frægi How much wood would a woodchuck chuck if a woodchuck would chuck wood. Þetta gat enginn, svei mér þá.