Í dag

Eftir furðulega martröð um að málstofan um ljóðlist sem ég sæki á þessari önn hefði reynst vera hræðilegt gubbs galore fór ég í bókabúð. Fékk mér til eignar Animal Farm og 1984 eftir Orwell, saman í bók á spottprís, 2004 eftir Hauk Má og Riddarann sem var ekki eftir Italo Calvino, sem kúrði ofan í skúffu, falin grunlausum almenningi.

Þegar ég kom heim beið mín dularfullur pakki frá Hollandi sem reyndist vera nýjasta breiðskífa Radiohead, In Rainbows, í sérstakri viðhafnarútgáfu sem inniheldur aukaplötu auk plötunnar sjálfrar, báðar á vínyl, og texta- og myndabæklinga. Allt pakkað saman í smekklega öskju sem fer illa í allar almennilegar hillur, þannig að hún fær að kúra í viðbjóðslegu stálhillunni ásamt öðrum vandræðagripum.

Aukaplatan er að mestu leyti flott, eins og breiðskífan sjálf. Held ég hafi alltaf átt eftir að blogga um hana, en svo er aldrei að vita nema það endi sem grein einhversstaðar.

Sorglegar fréttir

Hann er víst dáinn, pilturinn sem leitað var að í Öskjuhlíðinni. Tvennt hefur slegið mig varðandi fréttaflutninginn. Fyrir það fyrsta kom mér á óvart að lögregla hóf leit að honum sama sólarhring og hann hvarf. Það er óvanalegt að lögreglan sé svo fljót af stað. Hitt er að í greininni er ekki tiltekið að lögregla muni aðhafast neitt frekar. Undir hefðbundnum kringumstæðum væri störfum lögreglunnar ekki lokið. Fyrir vikið get ég aðeins ímyndað mér eitt sem gæti hafa grandað piltinum.

Að halda eða ekki

Klukkan tólf fer ég í klippingu. Ég er enn að berjast við hvort ég eigi að halda toppnum, það eru ýmsir fríkí hárgreiðslumöguleikar innifólgnir í því, og ég hef heimfært einræðu Hamlets um örlögin upp á hárið án mikils árangurs. Svo fæ ég áreiðanlega engar uppástungur á þessum stutta tíma þartil svo lesendur mínir þurfa að lifa við þann hryllilega möguleika að mögulega hafi toppurinn fengið að fjúka. Eða haldast. En þannig er lífið, ekki neinn eilífðarpálmasunnudagur, meira eins og krossfesting á Golgata möguleikanna.