Hef legið andvaka í alla nótt eftir að ég las í Útgönguleiðum eftir Steinar Braga, en það er ekkert samhengi þar á milli þótt í fljótu bragði gæti virst fyndið að halda því fram.
Mér er ómögulegt að líta það öðrum augum en svo að enn sé nótt úti, samt er ég kominn á fætur, ósofinn að bíða eftir tekatlinum. Drekk kaffi sífellt sjaldnar eftir að ég uppgötvaði mjólk út í Earl Grey, en sjálfsagt er þetta allt sama eitrið. Og hverju fleiru fleygir dagurinn framan í mig? Sulla mjólk út í teið, á fernunni stendur: Gildir til 01 11. O me miserum! Ég er að eldast! Þessu hafði ég alveg gleymt þrátt fyrir að allt ættartréð hafi verið að hringja í mig í tíma og ótíma að trufla mig með þessu.
Jahérna, svona verða víst birtuskilyrðin það sem eftir lifir vetrar. Sit hérna semsagt, mæni útum gluggann á þetta vesturreykvíska útsýni sem ég er farinn að venjast einum of vel, og velti fyrir mér einhverju því allra undarlegasta konsepti sem mér hefur dottið í hug. Vona bara að það sé nothæft.
En nú dettur mér ekkert fleira í hug til að þusa um á þessum síðum, svo ég vísa bara í tvö ljóð eftir Eirík Örn Norðdahl í tilraun til að mynda einhvers konar hugrenningatengsl. Ég er nefnilega meðal annars að pæla í nokkurs konar Berlínarmúrskonsepti, svo var að renna upp fyrir mér rétt í þessu að ég á kórónaföt, albestu jakkaföt sem ég hef átt. Þau eru saumuð í Karnabæ á öndverðum níunda áratugnum, og náunginn sem saumaði þau vinnur í Herra Outlet, Faxafeni. Hann er pólskur, fyrir þá sem það vilja vita, og ef til vill heitir hann Karel en það veit ég ekkert um.