Ef hún amma mín hefði séð mig svona líka huggulegan og heimilislegan að prófa nýja vöfflujárnið frá vinnufélögunum, mælandi út deigið með bjórglasi. Mér fannst það liggja beint við, ef mæla þarf fimm desilítra af vatni þá er bjórglas langhentugast, og í raun alveg sjálfstæð mælieining. Á meðan þessi orð eru rituð mallar kaffið á könnunni og mér líður eins og furðulegri blöndu af ömmu minni og afa. Kannski ekki síst vegna þess að á eftir sæki ég bóheminn minn í hreinsun eftir að hann endaði með dularfullum hætti í salernisskál.
Svo áðan er ég fór út í köflótta jakkanum mínum með burberrytrefilinn að kaupa vöffludeig með tilheyrandi rabarbarasultu og rjóma (kannski ég gerist róttækur og geymi kandísmola í krukku við hliðina á koníaksflöskunni uppi í skáp) varð ég var við undarlega bréfsendingu í póstkassanum mínum. Í umslaginu var níu tommu nagli, utan á því letrað tryllingslegum stöfum „Á föstudaginn!!!“. Hefði ég ekki slysast til að horfa á sjónvarp í fyrradag og séð áþekka auglýsingu hefði ég sjálfsagt aldrei hætt mér út í búðina. Heldur haldið mig heima í prjónavestinu á lopainniskónum og fussað og sveiað þessari ungu kynslóð sem aldrei getur séð sér eldra og settlegra fólk í friði.