Á meðan ég gerðist „myndarlegur“, eins og amma mín segði, og mallaði grjónagraut alveg sjálfur eftir hvatningu Baunar, sem einnig er móðir langtímaskólasystur sem er sigurskáld – sem var vel ætur í þokkabót og rúmlega það! – var nýr meirihluti myndaður í borginni. Einn fór út í kjölfar spillingarmáls, sá næsti í kjölfar jakkafatakaupanna ógurlegu. Ólafur F. gerði náttúrlega bara það besta hvað hann gat fyrir sjálfan sig, enda snýst pólitík ekki um neitt annað.
Ef þið ætlið að kvarta undan setningaskipaninni hér að ofan vísa ég til reglunnar um tilvísunarsetningar sem hluta af nafnlið sem einnig er frumlag.
Til að fagna graut dagsins – lesendum fer nær um hvorn ofantaldra grauta ég á við – fór ég í ríkið og keypti pínu smá. Þar uppgötvaði ég að íslenska stéttskiptingu má sjá á flíspeysum. Verkamenn streymdu í hrönnum innúr dyrunum í 66°N flíspeysum. Úthverfamillistéttin á jepplingunum skoðaði rauðvínsbeljur á Cintamanipeysum (Cintamani hélt ég lengi vel að væri veitingastaður á par við Serrano). Ég, námsmaðurinn, borgaði hinsvegar bjórinn með klinki í flíspeysu úr Rúmfatalagernum. Þannig er nú það.
Það minnir mig á að ég hef víst nóg að gera. Ætla að fara að gera það núna. Jamm.