Í síðustu viku var ég spurður hvort ég, svo fróður um Þórberg Þórðarson, vildi ekki taka þátt í málstofu um hann. Stjórn Mímis kvaðst þegar hafa rætt við Bergljótu Kristjáns og allt væri í orden.
Á föstudagskvöld var mér sagt að fyrirlesturinn kæmi til með að birtast í ráðstefnuriti Bókmenntafræðistofnunar Háskóla Íslands. Ég var impóneraður.
Í fyrradag barst dagskráin í hús: Ég á að lesa ljóð.
Verður maður ekki bara að sætta sig við það sem maður þó fær?