Ég hef alltaf borið mikla virðingu fyrir Nat King Cole. En hvernig maðurinn gat sungið Haustlauf án nokkurrar tilfinningar, glottandi eins og hann sé í tannkremsauglýsingu, fer gjörsamlega framhjá mér.
Þar tekur Eva Cassidy hann í rassgatið að heita má.
Guðmundur Andri á ansi hreint fínan pistil í Fréttablaðinu í dag, sem lesa má hér. Ef til vill verða margir til að álykta að notkun hans á nýju þolmyndinni endurspegli máltilfinninguna, en þess heldur er „Það var platað mig“ ef til vill lymskulegasta diss sem sést hefur á síðum blaðanna lengi.
Stundum verð ég pirraður út í fólk. Það gildir jafnt í vinnunni sem annarsstaðar. Þegar manneskja segir í umvöndunartón að framkvæmdirnar við safnið hefði átt að tilkynna í Morgunblaðinu – af öllum furðulegum stöðum – hvernig annars eigi hún að vita upp né niður hvað sé að gerast á safninu hverju sinni, þá fýkur í mig. Blessunarlega kann ég að halda mér saman ólíkt sumum. Næst fæ ég skeitara sem stinga upp á að tíðindi verði gröffuð utaná helvítis bygginguna.
En auðvitað er þetta bara hártog. Maður finnur þolinmæðina hverfa smám saman við misgóð tíðindi yfir daginn og lánþega á tveggja mínútna fresti sem – sumpart eðlilega – spyrja hvort við séum að flytja, hvort búið sé að reka okkur, hvort sprengja eigi húsið í tætlur, hvað sé eiginlega að þessum nýja meirihluta að fara svona með okkur; við að passa upp á að krakkar slasi sig ekki í brakinu, að heimiliskettir lokist ekki í gámnum og þiggja umvandanir frá fólki með bros á vör og uppgerðarskömmustu.
Maður tekur að skynja velsæmislínuna þrengri þegar líða fer á daginn. Annars er þetta fínt. Og auðvitað á fólk skilið að fá skýr svör og meira en viðunandi þjónustu – rétt eins og alla aðra daga. Það þarf bara aðeins að kyngja milli svara stundum.
Stoppið mig þegar þið fáið leið á leiðinlegu vinnubloggi. Líf mitt er vinnan þessa dagana.