Rassaköst

Ég upplifði það áðan að missa alla tilfinningu í rassinum hægra megin (sbr. þetta). Til allrar hamingju hélt ég tilfinningu í fótunum, annars hefði ég steypst í gólfið fyrir framan 7781 manneskju á Háskólatorgi. Annars er ég mun betri en fyrir tveim vikum.

Svo slökkti einhver ljósið á karlaklósettinu í Gimli meðan ég sat inni á bás. Þeim bjálfa hugsaði ég þegjandi þörfina en veit þó að ég get kannski ekki eins hæglega áfellst viðkomandi og fíflið sem ákvað að ljósrofinn yrði frammi. Sá fyrrnefndi starfaði líka í skjóli nafnleyndar. Gimlungar geta því hvenær sem er átt von á því að huldumaðurinn komi og slökkvi ljósið meðan þeir ganga örna sinna, því hann er meðal vor. Hann er einn af oss. Er það nóg til að skjóta hraustustu mönnum skelk í bringu.

Hin skatólógísku málefni voru einnig í hávegum höfð í kennslustund í morgun, þar sem bar á góma fræðigreinarnar „Einarr Þambarskelfir’s last shot“ og „Gone with the wind“, sem báðar fjalla um sama atvik í Morkinskinnu. Þessa dagana er mér einnig mjög hugleikinn sá verknaður að stinga haus látinna upp í þjó, en það töldu menn á öldum áður að hindraði afturgöngur. Svo það voru ýmsar rasstengdar sögur í dag.

Svikaraheilkennið í lágmarki þessa dagana. Áreiðanlega á það þó eftir að snúa aftur með hefnd einsog Klaufi afturganga í Svarfdælasögu sem barði á mönnum með afskornu höfði sínu, sem áður hafði verið stungið í þjó honum, og má það hafa verið sérlega úlekkert að fá það í fötin og hárið.

Það er nóg af ófreskjum á borðinu mínu. Ég þarf svo að muna eftir að hafa Dofrafjallsvasann minn með á skrifstofuna og kaupa blóm í hann. Mesta synd að það passi ekki kaktus í hann.

2 thoughts on “Rassaköst”

Skildu eftir svar

Netfang þitt verður ekki birt. Nauðsynlegir reitir eru merktir *