Núna berast fréttir af því um gjörvalla heimsbyggðina að Norður-Kóreumenn hafi sprengt tilraunakjarnorkusprengju. Það þýðir að kjarnorkuveldin eru orðin níu og verða jafnvel tíu eftir ekkert of langan tíma þegar íran bætist í hópinn. Það verður líka að segjast eins og er að þetta er ekkert mjög gæfulegur hópur: Bandaríkin, Bretland, Frakkland, Rússland, ísrael, Kína, Indland, Pakistan og Norður-Kórea. Engum þessara þjóða treysti ég fyrir kjarnorkuvopnum.
Þjóðir heims keppast nú hver um aðra þvera að fordæma Norður-Kóreu. í raun ættu þær að fordæma allar þessar þjóðir. Hins vegar fannst mér fróðlegt að bera saman fordæmingu Valgerðar Sverrisdóttur við ummæli hennar um innrás ísraela í Líbanon. Þá sagði hún að ísraelar hefðu að sjálfssögðu rétt til að verja hendur sínar. Það segir það enginn um Norður-Kóreu núna.
Hvers vegna skyldu svo Norður-Kóreumenn endilega vilja eiga kjarnorkuvopn? Ætli það sé ekki fordæmið frá írak sem þeir hafa í huga. Það má heldur ekki gleyma því að þeir áttu í blóðugu stríði við Bandaríkin um miðbik síðustu aldar. Nú hvílir sú ábyrgð á alþjóðasamfélaginu (og þá helst stórveldunum Kína, Rússlandi og Bandaríkjunum) að finna einhverja leið til að koma ástandi í Norður-Kóreu í það horf að þar líði fólk ekki skort, hungursneyðir og mannréttindabrot séu daglegt brauð og þeim finnist sér ekki ógnað af umheiminum. Stærsta hindrunin í því verki er líklega stjórnin í Pjong Jang. Það er samt orðið ljóst í ljósi reynslunnar að viðskiptabann, refsiaðgerðir og hótanir virka ekki í þessum tilgangi og með kjarnorkuvopnaeign eru Kim Il-Jong líklega búinn að koma í veg fyrir innrás.