Ég er ekki duglegur að fara í bíó. Samt hef ég stundum skrifað smá kvikmyndagagnrýni hérna á bloggið mitt, eða um fjórar myndir held ég, þ.e. Mýrina, King Kong, Narníu og Harry Potter og eldbikarinn. Þá var ég hins vegar ekki búinn að búa til þennan efnisflokk: Kvikmyndir, svo þið finnið enga aðra færslu en þessa í þeim efnisflokki. í ljósi reynslunnar gæti liðið langur tími þangað til ég fer næst í bíó svo líklega hrúgast ekki inn greinar í þennan flokk. En þá að myndinni:
Ég fór sem sagt á Casino Royale í gærkvöldi, á svokallaða kraftsýningu, sem virtist einkennast fyrst og fremst að því að eitthvað var hækkað í græjunum. Það á vel við þessa mynd að hafa hana háværa. Það er líklega ekki hægt að fjalla um CR án þess að minnast á nýjasta Bondinn. Hann er fínn. Reyndar allt öðruvísi en þeir gömlu og það á eftir að koma í ljós hvernig Bondaðdáendur taka því. Það á reyndar líka við um þessa mynd því hún er algerlega ný tegund af Bondmyndum. Það er í raun erfitt að bera hana saman við aðrar Bondmyndir því hún fellur ekki í þann flokk. Sá Bond sem við þekkjum (og elskum) birtist eiginlega ekki í myndinni fyrr en í lokaatriðinu.
CR er í raun þrjár myndir. Fyrir hlé er hún dæmigert hasarmynd með einum flottasta eltingarleik sem ég hef séð í kvikmynd og dregur þar ekkert úr að bæði sá sem eltir og sá sem er eltur eru báðir fótgangandi (hlaupandi, hoppandi og veltandi). Sá hluti myndarinnar endar á æsispennandi atriði á flugvellinum í Miami og er í raun hápunktur myndarinnar.
Þá tekur við annar hluti myndarinnar sem fjallar um fjárhættuspilið í Monte-Negro (Svartfjallalandi). Það fer myndin út úr Bond-mynstrinu og þarna er byggð upp mikil sálfræðileg spenna, sem tekst að vísu mis vel, og Bond og aðalkvenhetjan, Vespre, leggjast í miklar sálgreiningar hvort á öðru. Það verður að segjast eins og er að Vespre er ákaflega misheppnuð sögupersóna, illskiljanleg og ósympaþetísk. Þessi kafli myndarinnar heldur samt uppi ákveðinni spennu en endar ákaflega undarlega á einhvers konar Deus ex Machina (ef ég man fræðilega heitið rétt) sem bjargar söguhetjunum úr vonlausri stöðu.
Að lokum er þriðji hluti myndarinnar sem er í raun arfaslappur og fjallar um ástarsamband Bond og Vespre. Þarna verður myndin bæði langdregin og ómarkviss því áhorfandinn skilur ekki til hvers er verið að halda áfram með söguna fyrst fjárhættuspilinu er lokið. Það kemur í ljós í lokin þegar atburðurinn sem skapar Bond, gerir hann í raun að þeim Bond sem við þekkjum úr hinum myndunum, á sér stað. Það sem skemmir þennan hluta einna mest er arfaslök persónusköpun Vespre sem tekur gersamlega óútskýranlega ákvörðun í lokin sem er gersamlega úr karakter við þá mynd sem hefur verið byggð upp af manneskjunni í gegnum myndina. Enda fáum við einhverja undarlega einræðu frá M sem útskýrir að það var allt saman bara blekking og Vespre sé í raun allt önnur manneskja en við höfum haldið hingað til. Sjálfum finnst mér ákaflega slakt að breyta manneskju svona skyndilega og útskýra það svo eftir á afhverju hún hagaði sér eins og hún gerði.
í heildina er Casino Royale ekki slæm mynd. Hún er bara ekki Bond-mynd og stenst ekki samanburð við þær sem slík. Hún er hins vegar vel gerð drama/hasarmynd en líður fyrir ákaflega undarlega söguuppbyggingu (Þar sem hápunktur spennunnar á sér stað fyrir hlé) og slæma persónusköpun, sérstaklega hvað varðar Vespre. Það er því alger óþarfi að fara á þessa mynd í bíó nema menn séu gallharðir Bond-aðdáendur. Það má alveg bíða eftir því að hún komi á vídeóleigurnar.