Day: 8. júní, 2004

Ég segi að þessi Már-rugli verði að linna. Í dag heita allir Már, að fornafni eður millinafni. Ímyndið ykkur, ef sagnaritun væri eins og hún var í gamla daga, hvernig hinar nýju íslendingasögur væru:

Gekk Arnaldr Már að Má Kjartanssyni og spurði fregna. Hafði Már fátt að segja en bróðir hans, Már Már Másson, sagði Arnaldi Má þau tíðindi, er mikil þóttu í þá daga, að Haraldr Már hefði brotist til valda í Noregi. Gekk Arnaldr Már að svo búnu örna sinna.
Eigi fyrr hafði Arnaldr Már sprænt en sjómaðr nokkur – kjarnakarl og tóbakshundr mikill – gekk þar að ok vó hann. Hét vegandi Már Óli Másson hinn þriðji. Þvínæst horfði Már Óli á Survivor Iceland, þar er keppendurnir Jónas Már, Finnur Már og Már Jónasson öttu kappi, af þvílíkum þrótti að annað eins hafði varst sézt um lendur vorar.
Drapst þvínæst Már Óli, og lét hann eftir sig tvo sonu – þá Finnboga Má Másson og Má Má Másson. Skal það tekið fram að Már Már er eigi sá sami og fyrr hefir verið nefndur á góma.

Þetta er eins fáránlegt og það gerist. Sorrí Bibbi!

En hvernig væri það að nú annars heita Erlendur Surtur? Séu foreldrar almennt fyrir slíkt geta þau allt eins kallað barnið sitt api.

Hvergi örlar fyrir sögninni að magnúsera eða nafnorðinu magnúsering í Marðar-Eddu. Það rennir stoðum undir þá tilgátu mína að minn æðsti yfirboðari í náttfatahúsinu, hann Magnús Már Vilhjálmsson, hafi sjálfur fundið upp á því heiti sem aðgerðinni að magnúsera hefir verið gefið.

Eljumaðr mikill þóttek í bloggi, áðr bloggheimar í strand sigldu, í þá árdaga er gumar geistu um sanda ok sveitir á guðligum hrossum og spjátrungar misstu höfuðið, ef upp komst um þeirra rétta eðli.
Aptr mun sú gullöld upp rísa, sem sólin yfir fjörðu faxa, og glitra á drafnar yfirborði sem hin mesta gersemi.

Eða það ætla ek rétt að vona!

Það versta í lífinu er að missa stjórn á því. Þá er ég ekki að tala um að ánetjast eiturlyfjum. Fólk getur sjálfu sér um kennt þegar svo er komið. Nei, ég er að tala um þegar sjálf örlög manns eru undir miskunn heppninnar komnar, en svo er nú komið fyrir föður eins elsta vinar míns. Tíminn einn mun leiða í ljós hvort hann nái sér eftir þau veikindi sem herja á hann um þessar mundir.

Hvurslags hörmungar eru þetta sem sífellt dynja á góðu fólki, fólki sem er mér kært? Æ, hvað geta aðstandendur og við, fjölskylduvinirnir, gert annað en að bíða og vona? Ekkert og þannig verður það víst að vera.

Ég bið ykkur að láta það ógert að skrifa athugasemdir við þessa færslu. Hér er engu við að bæta.