Ég er ekki viss um fræðilegan möguleika þess að ég nái að opna Bibliotheca e archivi Aquilami Vidalin Stefanofilii almenningi á settum tíma, þ.e. á þriðjudaginn. Þetta er eiginlega of mikið basl. Og hér tala ég eins og ég sé að flytja, þegar ég í raun er aðeins að endurinnrétta eitt herbergi. En það skal gert almennilega og Róm var ekki byggð á einum degi.
Ég kvíði því að henda út skrifborðinu mínu, en það hef ég átt í fjórtán ár. Það gæti tekið mig marga klukkutíma að fara í gegnum allar skúffurnar; þær eru fullar af teikningum o.fl. sem ég gerði á árunum 1990 til 1995 og aldrei að vita nema sumt sé mér enn kært. Skúffurnar hef ég ekki opnað í áraraðir. Þetta er stórhættuleg nostalgíusprengja. Þess vegna kvíði ég fyrir, ekki vegna þess að mér sé ekki skítsama um örlög skrifborðsins.
Mér líður samt hálf ömurlega með að henda þessu. Þetta er kannski bara söfnunarárátta sem ég þarf að berjast við? Eða eðlileg tilfinning sem fylgir því að henda nothæfum hlutum. Ef einhver vill eiga skrifborðið má sá hinn sami hafa samband. Það er hvítt með hillueiningu ofan á og þremur undirskúffum.