Í dag gerði ek mjer ferð upp á Bibliotheca Populi eius Maxima Veritatis, hvar hábornir stúdentar rýna í forn pergamenti, þyljandi upp vísdóm millum fróðleiksþyrstra vara sinna, mælandi eingöngu sín á milli á latínu eður fornháþýzku. Þar hnussa menn yfir verkamannalatínu auvirðulegra menntskælinga, svo ek varð að fara mjer hægt eða fyrirtýna lífinu ella. Slapp ek loks við illan rammleik yfir virkisgrafarbrúna og barðizk leiðar minnar gegnum hliðið. Hafði ek með mjer bókina Conditioned reflexes : an investigation of the pysiological activity of the cerebral cortex, eftir Ivan Pavlov, hver er eiguleg mjök. Hana mun ek brúka mér til halds ok trausts í skýrslugerð minni, unz ek þarf at skila henni aftur.
The journey will be fraught with peril, but what must not one do for the precious knowledge of the high and scholarly? Read the tome, my child, and feel the illumination, that comes with thine wisdom.
_______________________
Tungubrjóturinn í síðustu færslu er sá frægi How much wood would a woodchuck chuck if a woodchuck would chuck wood. Þetta gat enginn, svei mér þá.