Month: september 2005

Guð minn góður hvað ég samdi hryllilegt ljóð í tilefni af upplestrinum á fimmtudaginn! Það hljómar eins og eitthvað eftir Guðna Ágústs og gæti heitið Lof kýrinnar, eða einhverju álíka nafni. Í augnablikinu heitir það þó Beljan, sem hentar tilefninu ágætlega. En ég held ég hendi þessu frekar og byrji upp á nýtt. Þá er betur heima setið en af stað farið, eins og þúsund manns hafa sagt áður.

Daníel Guðmundur Hjálmtýsson finnur að stafsetningu minni á orðinu skrímsli, en ég vandi mig fyrir löngu á að skrifa það með ý. Þá skrifa ég einnig skrítin og biskup með tvöföldu. Þannig hef ég lengi gert það og þannig mun ég hafa það áfram. Enda eru skrýtin byskupaskrýmsli langtum fegurri en skrítin biskupaskrímsli.

Ef menn eru sjokkeraðir á þessu má benda á aðrar stafsetningar sem ég er að hugsa um að taka upp: Æfi, altaf og nýast. Þaraðauki er ég að hugsa umað tengja altaf saman orðasambönd einsog þaraðauki, umað og einsog, þaðsem eftir lifir æfinnar.

Í öðrum fréttum hefur ármaður vor, Hjördís Alda, beðið okkur úr Listafjelaginu að flytja nokkur kvæði í tilefni af opnun vefsíðu skólafélagsins á fimmtudaginn. Ég hef þegar fundið fimm kvæði, sem tengja má við atburðinn með nokkrum útúrsnúningum. Í ofanálag fleygi ég kannski einum Tómasi (hvern ég keypti áðan) og einu sérortu með í grautinn. Enn er þó tvísýnt um hvort hin þrjú okkar úr Listafjelaginu fáist til að lesa nokkuð.

Í ljós kemur á allra næstu dögum hvort ég hljóti sæti í skólaráði. Það þætti mér gott. Ég hef nefnilega ýmislegt að athuga við stefnu skólans í ýmsum málum. Til dæmis mál viðkomandi jafningjafræðslu.

Ármann slengir fram sögninni að súrmúlera. Það er skemmtilegt orð. Að minnsta kosti ef maður er mikill súrmúler.

Það fer óneitanlega í taugarnar á mér að fólk geti fundið þessa forsíðu DV á leitarvél undir slóðinni í síðuna mína. Ég hef aldrei birt þessa forsíðumynd hér né vísað til hennar (fyrr en nú) og þekki hvorki til þessa máls né hlutaðeigandi. Ég veit ekki hvers vegna þetta gerist, en mér finnst það óþægilegt. Ekki vil ég að fólk fari að tengja mig við þennan óverknað.

Í dag skynjaði ég skyndilega hvernig vinnan hefur firrt mig. Viðskiptavinir fyrirtækisins eru ekki fólk lengur, heldur mergð af óviðfelldnum, mannfjandsamlegum, sálarlausum, gargandi skrýmslum. En það er kannski ekkert skrýtið. Þar sem fólki er hvað ofan í annað borið á brýn að vera umburðarlausir skíthælar með enga þjónustulund, oftast nær að ástæðulausu, hlýtur það á endanum að verða þannig. Og í dag fann ég semsagt áþreifanlega breytingu á sjálfum mér. Það hræddi mig svo ég lagði hart að mér að gera allt í mínu valdi til að þjónusta skrýmslin skikkanlega, sama hvort þau sýndu fjandsamlega tilburði eður ei. Og aldrei sljákkaði í égerauðmjúkurþrællþinnbrosinu.

Mér leið betur eftir daginn fyrir vikið, en ég sé að þetta gengur ekki til lengdar. Einn daginn mun ég snappa.

Ef það er einhvern tíma erfitt að vera atvinnumálari, þá hlýtur það að vera þegar maður er að byrja – búinn að kaupa glænýjan og fínan málaragalla og enginn trúir því að maður kunni að mála því það eru engar málningarslettur á honum. En einhversstaðar verður maður að byrja býst ég við.

Annars vona ég að ég þurfi sem minnst að mála það sem eftir lifir ævinnar. Síst allra handverksmanna öfunda ég málara. Þvínæst pípara, brandaranna vegna, sjáið þið til.