Fyndið bílhræ

Ég mundi skyndilega eftir einum af fyrstu skóladögunum mínum í Langholtsskóla áðan þegar ég var að keyra eftir vegi þeim er kenndur er við sama holt. Þá var bekkurinn, hvaða tilgangi sem það þjónaði, á rölti með kennaranum okkar Dídí (minnir mig) upp Langholtsveginn. Hinum megin við götuna, skáhallt á móti skúr gangbrautarvarðarins (sem stendur ennþá, þótt gangbrautarvörðurinn standi sig ekki lengur, en fyrir honum bárum við virðingarblandinn beyg á sínum tíma), lá klesstur bíll í stæði. Allir strákarnir í bekknum utan ég hlógu að þessu og hentu að mikið gaman. Mér fannst þeir óþroskaðir og sagði þeim að það væri ekkert fyndið við að einhver hefði mögulega slasast í bílslysi (fátt skelfdist ég meira en árekstra á þeim árum). Þeir veittu athugasemd minni litla athygli, utan einn bekkjarbróðir minn, en hann hætti að hlæja, leit mig undarlega alvarlegum augum og sagði, í spekingslegum leiðréttingartón þess sem veit betur: „Jú, víst.“
Ég þagði við þann dóm. Mér var enda alveg sama þótt ég einn vissi hið rétta.

Þriðji maí 1808

Í gær horfði ég á prýðisgóða heimildarmynd um málverkið Þriðja maí eftir Goya. Þar var mikið drepið á því hversu dínamískt verkið er. Það verður varla annað sagt en það sé rétt. Skoðið þetta, spáið í það. Verkið ætti að geta talað sínu máli sjálft. Óþarfi að ég eyði meira púðri í persónubundin túlkunaratriði.

Hér er annars umfjöllun um verkið.

Hér er svo umfjöllun um atburðina sem liggja að baki verkinu. Skilningur er háður þekkingu.

Ég er ekki búinn að lesa greinarnar svo ég veit ekki hvort þær eru ömurlegar.