Ég: Það er ég.
Líklega var það ekkert fyndið.
Líklega var það ekkert fyndið.
Nei, það á ekki að afsaka reykleysi Bonds. Ef þeir vilja ekki að hann reyki, þá reykir hann ekki. Það er nú ekki flóknara. Aukinheldur þykir þetta ekki beinlínis róttæk breyting á persónu hans, þar sem hann hefur ekki reykt guðmávitahversulengi, jafnvel ekki síðan á níunda áratugnum.
Ljóð dagsins er eftir Dóra, án hans leyfis, með von um að það verði ekki tekið óstinnt upp:
Von
Í hvert sinn sem ég sé þig
þá líður mér
eins og þegar ég sé
lögreglubíl í baksýnisspeglinum.
Jafnvel þótt engin hætta sé á ferð
þá tekur hjartað kipp
því það er alltaf möguleiki
á að eitthvað gerist.
– Halldór Marteinsson
Tilvitnunin sem ég birti í gær var í ömmu mína. Það sá enginn. Þessi orðnotkun hennar, sem mér finnst svo dæmalaust skemmtileg, er á útleið. Hún er áreiðanlega í hópi hinna hinstu sem tala svona. Samt talar hún ekkert sérlega forneskjulega. Þetta er aðeins dæmi um að orðnotkun breytist milli kynslóða, synd sé að því. Menn eru farnir að nota of gildishlaðin orð núorðið, í ritmáli þykir það og bera merki um þeim mun meiri áherslu sem upphrópunarmerkin eru fleiri. En amma er pen: Hann er nú ekki alminlegur. Þannig finnst mér eigi að tala.