Sonnetta númer 23

As an unperfect actor on the stage
Who with his fear is put besides his part,
Or some fierce thing replete with too much rage
Whose strength’s abundance weakens his own heart,
So I, for fear of trust, forget to say
The perfect ceremony of love’s rite,
And in mine own love’s strength seem to decay,
O’er-charged with burden of mine own love’s might.
O let my books be then the eloquence
And dumb presagers of my speaking breast,
Who plead for love, and look for recompense
More than that tongue that more hath more expressed.
O learn to read what silent love hath writ;
To hear with eyes belongs to love’s fine wit.

-William Shakespeare.

9 thoughts on “Sonnetta númer 23”

  1. Þetta er mjög flott. Verður manni þá líka hugsað til orða Macbeth að lafði hans látinni, og her Malcolms nálgast: „Life’s but a poor player, an actor that struts and frets his hour upon the stage and then is heard no more. It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing.

  2. Ég sé ekki tenginguna, utan líkingin við leikarann. Þetta er af allt öðrum toga. Ég er líka kominn með nett ógeð á þessari setningu, það er stundum eins og Shakespeare hafi aldrei skrifað neitt annað en þetta og orðin „To be, or not to be“.

  3. Það þarf að vera eitthvað rosalegt í gangi ef ég segist fíla enskan kveðskap og meina það af öllu hjarta. -Eitthvað mun rosalegra en Shakespeare.

  4. Furðulegt!!
    Ég les þessa færslu, kommenta og fer skyndilega að velta fyrir mér deilingarforitinu mínu. Hvort það sé komin ný útgáfa… Fer á google, þaðan inn á Wikipedia sem að gefur bara upp eitt svona forrit fyrir makkann: – „ShakesPeer“ …

  5. Það verður varla mikið rosalegra en Shakespeare. Bandaríkjamaðurinn Edgar Allan Poe er raunar allsvakalegur, en þeir tveir verða seint bornir saman, enda voru þeir fullkomnar andstæður, utan að báðir tveir voru rómantíkerar hvor á sinn veginn.

  6. Poe er gróflega ofmetinn. Get bent þér á svona 1000 enskumælandi skáld sem eru betri, td: Yeats, Blake, Eliot, Byron, Shelley, Dryden, Webster, Coleridge, Browning, Barrett-Browning, Dickinson, Hughes, Pope, Donne, Chaucer, Milton, Christina Rossetti, Auden, Larkin, Williams, o.s.frv. o.s.frv. Fullt af fólki segist fíla Poe í ræmur, en það er bara vegna þess að því finnst hann svo ‘kúl’. Fyrir utan þetta meinta ‘kúl’ er nú ekki mikið að finna í ljóðunum hans. Nei krakkar mínir, ekki láta glepjast af kúlheitum.

  7. Það er aðallega eitt ljóð eftir hann sem stendur upp úr, The Raven. Það verður aldrei tekið af Poe að það ljóð er snilld.
    Hinsvegar ber ég talsvert meiri virðingu fyrir Poe sem smásagnahöfundi. Í hryllingssögum stendur hann sem risi, aðrir á herðum hans. Hann, líkt og aðra, þarf að miða við samtíma sinn, einnig við heimaland sitt. Kommon, hver andskotinn hefur svosum komið frá Bandaríkjunum sem einhver djöfullinn er varið í? Robert Frost?!

Lokað er á athugasemdir.