Segja má að ferli lógaritmískrar stigmögnunar á fjölda kaffibolla sem þarf til að halda mér vakandi hvern klukkutíma sem bætist við daginn hafi náð hámarki sínu með tilliti til lögmálsins um minnkandi afrakstur, líkt og hröðun steins sem kastað er þráðbeint upp fer minnkandi uns hún er engin og verður loks neikvæð. Fyrir næsta klukkutíma þyrfti ég þannig að drekka könnu af kaffi, fyrir þarnæsta þyrfti ég könnu2 o.s.frv. Með öðrum orðum: Þetta er hætt að borga sig. Ég ætla að leggja mig.
Day: 28. mars, 2006
Að morgni nætur dauðans
Þreyttur í gær? Nei, þreyttur núna. Kötturinn hélt mér vakandi í alla nótt. Hún æmti eins og Dórótea í skýstróknum og ekki tjóandi við henni. Kannski ekki að furða, sjálfur bjóst ég hálft í hvoru við að ranka við mér í Oz.
Litli bróðir segist svo ekki skilja hvers vegna hann snjói alltaf á þriðjudögum. Hann kann að hafa nokkuð til síns máls.