Eftirfarandi frásögn er eins nálægt raunveruleikanum og ég kæri mig um. Nógu nálægt, semsagt:
Ég: Gott kvöld.
Afgreiðslusprund: Góða kvöldið.
Ég: Ég ætla að fá ostborgara og franskar.
Sprundið: Svona númer tvö þá? [bendir á upplýst skilti – 750 krónur fyrir ostborgara, franskar, kokteilsósu og kók]
Ég: Er það eitthvað ódýrara ef ég sleppi kókinu og kokteilsósunni?
Sprundið: Viltu semsagt sleppa kokteilsósunni?
Ég: … já, og kókinu.
Sprundið: Það kostar það sama.
Ég: Engu að síður vil ég sleppa kókinu.
Sprundið: Það er ekki hægt.
Ég: Nú … ?
Sprundið: Þú ert samt rukkaður fyrir það skilurðu.
Ég: Geturðu ekki bara skilið það eftir í kælinum samt?
Sprundið: Nei.
Ég: Ertu þyrst?
Sprundið: Ha?
Ég: Hvað segirðu um að ég kaupi handa þér kók? [blikka hana lymskulega]
Sprundið: Ertu að reyna við mig?!
Ég: Nei, [andvarpa þungan] hvað ef ég GEF þér kókið?
Sprundið: Ég má það ekki!
Ég: Já en … ! Æ, allt í lagi, gleymdu því. Ég skal kaupa kók. [greiði sprundi 680 krónur]
Ég les grein í blaðinu Blaðinu um komu Gorbatsjevs meðan sprundið steikir ketið, hugsa jafnt sprundi sem Gorbatsjev þegjandi þörfina. Eftir skamma bið skellir sprundið poka og kókflösku á afgreiðsluborðið:
Sprundið: Gjörðu svo vel!
Ég: Takk. [geng í burtu án þess að taka kókið]
Sprundið: Ertu að gleyma kókinu þínu??
Ég: Já! [fer út]