Category: Derry 2008

Ég var að fá eintak af tímaritinu Ský. Ég er verulega ánægður með það hvernig greinin kemur út. Myndirnar svínvirka líka. Þið sem viljið lesa ykkur til um það sem ég sá og hugsaði um Derry ættu að redda sér eintaki.

[Greinin í heild sinni: https://truflun.net/oligneisti/2020/07/22/folnud-malning-og-fridardufur-2/]

Þar sem ég var mest með Júlíönu í vikunni þá þurfti ég oft að leiðrétta þjóna sem héldu að ég vildi bjór en hún kók.

Ég er kominn heim. Náði að sofa til hádegis. Líkami minn er afskaplega aumur og ég er með smá höfuðverk. Allt eftirköst ferðalagsins, þeytings og þvælings. Gott að vera heima.

Í gær vaknaði ég akkúrat nógu seint til að missa ekki af morgunmatnum. Hann var reyndar óspennandi. Rúnstykki, ostur og skinka var það besta sem var í boði. Reyndar var osturinn bara viðbjóðslegur en sem betur fer var líka Babybel þarna sem ég gat notað í staðinn. Ég kláraði alla pakkningu um ellefu og tjékkaði mig út. Síðan fórum við Júlíana niður á Covent Garden og borðuðum smá til að fylla upp í.

Dagurinn fór annars bara í rölt. Við fylgdumst með böskara sem hafði þann undarlega sið að móðga áhorfendur sína. Frakkinn sem sat við hlið mér spurði mig með táknmáli hvort hann ætti að gefa eitt pund í töskuna. Ég gat þumal upp en hann skyldi það þannig að hann ætti að gefa meira. Eftir það horfðum við á konu sem var að velja sér eiginmann úr áhorfendaskaranum og lét þá vinna ýmsar þrautir. Mjög fyndið.

Við kíktum í nokkrar verslanir. Í einni mátaði ég hatt. Sölumaður kom og sagði mér að hann kostaði 35 pund. Ég ákvað að leika mér aðeins og talaði við Júlíönu á íslensku. Sölumaðurinn hafði kallað hana konuna mína þannig að ég lét eins og ég væri að rökræða við hana um hattinn og að hún væri neikvæð. Hann bauð fyrst 30 og þegar ég gekk út fór hann niður í 20 pund sem var verðið sem ég sætti mig við. Við Júlíana keyptum okkur líka töskur rétt áður en við fórum á hótelið, hjólin á hennar höfðu brotnað af og mín var bara léleg. Þar náði ég bara að koma verðinu niður um eitt pund, tel að ég hefði getað gert betur ef ég hefði haft rýmri tíma.

Eftir að hafa umpakkað í nýju töskurnar og gefið hótelinu þær gömlu fórum við að borða á persneskum stað. Þar var þjónustan hæg og maturinn ekkert rosalega góður. Við hoppuðum í undirgrundina og þegar kom að Liverpool Str. gáfum við túristum sem biðu eftir að komast í miðasjálfsalann dagskortin okkar. Það er gaman að vinna handahófskennd góðverk.

Það gekk vel að komast á Stansted en það var greinilega eitthvað í gangi með öryggisgæsluna. Það var pípað á mig þó ég hefði engan málm á mér og síðan þuklað á mér. Bakpokinn minn var skoðaður og fartölvulásinn sem aldri hefur vakið áhuga þar áður (þó hann hafi verið þar allavega 3 áður) hafði greinilega þótt tortryggilegur. Þegar inn í fríhöfnina kom sáust síðan löggur með byssur og ónotin fóru um mig. Við reiknuðum því miður skakkt með mat. Við hefðum átt að borða aðeins fyrr um daginn en taka almennilega máltíð á Stansted til að verða ekki svöng í loftinu. Pontis hefði verið betri en perskneski staðurinn.

Aníhú. Flugið heim var ekkert rosalega spennó né óþægilegt. Við gleymdum því miður að taka mynd af okkur með Ambrose hjá töskufæriböndunum. Ég keypti nær ekkert í fríhöfninni og var ekki tékkaður í tollinum. Raunar hefur það bara einu sinni gerst að tollverðir hafi sýnt mér áhuga og það var þegar þeir kíktu í fríhafnarpokana mína, Eggerts og Eyglóar á leið heim frá Gotlandi til að tékka tollinn okkar. Ég hef greinilega ekki smyglaralúkkið.

Eygló náði í okkur og skutlaði Júlíönu heim áður en við fengum okkur létan mat á BSÍ, hún Subway en ég burrito frá stað mannsins sem tollararnir elska að skoða. Núna er gott að vera heima.

Ég hoppaði strax á fætur í morgun og kom mér fljótt út með allt draslið. Hitti Júlíönu strax og hringdi í taxa. Valdimar kom líka á góðum tíma. Við ákváðum að gefa okkur ekki rúman tíma að komast í gegnum flugvöllinn í Derry en þó fengum við of mikinn. Í tjékkininu gekk allt vel hjá mér, Júlíana fékk gefins forgangspassa en Valdimar lenti í veseni tengt því að hann hefur ekki áður kynnst yndislegu veröld RyanAir. Honum fannst sumsé skrýtið að þeir gerðu ekki ráð fyrir í sjálfgildunum að hann tæki með sér tösku.

Í fluginu sátum við aftur við neyðarútganginn og leið vel þar. Lendingin var hörð og ef þetta hefði verið eitthvað annað flugfélag þá hefði ég orðið organdi hræddur. En ég er þessum lendingum. Við borðuðum saman á Pontis áður en Valdimar flaug heim. Við Júlíana komum okkur inn til London og sáum þá að hótelið okkar var ekki á þeim stað sem það átti að vera. Sem betur fer komumst við samt heil á höldnu á réttan rangan stað.

Á leiðinni í Undirgrundina fundum við stað sem auglýsti að hann biði upp á illfáanlega leikhúsmiða. Við fórum þangað og spurðumst fyrir. Afgreiðslukonan vildi eiginlega ekki selja okkur miða á Les Mis en mælti með We will rock you. Við sættumst öll að lokum á Spamalot. Þetta var bæði vondur og góður díll. Við gátum þarna losnað undan því að eltast við miða en það kom í ljós að það var verðið var tvöfalt á við það sem gerist á Leicester Sq.

En þarna skildumst við Júlíana að. Ég fór í nördabúðir og keypti eitthvað ónauðsynlegt. Síðan ráfaði ég bara um. Horfði á töframann í hálftíma, borðaði fyllta kartöflu og sat síðan og horfði á böskara. Allt þetta síðastnefnda var í nágrenni Covent Garden.

Ég ætlaði að hafa góðan tíma áður en ég þyrfti að fara í leikhús svo ég gæti farið á netið á hótelinu. Það varð ekki. Ég lenti í voðalegum vandræðum á Covent Garden lestarstöðinni. Lestinni seinkaði heilmikið og ég komst ekki í þá fyrstu sem mætti. Ég sá að ég gat rétt troðið mér inn í þá næstu en fjölmargir gáfulingar ákváðu að troða sér fyrir aftan mig. Ótrúleg þrengsli. Þegar við stoppuðum á næstu stöð þar sem ég ætlaði út þá voru gáfulingarnir fyrir aftan mig ekkert á því að hleypa fólki út. Þetta endaði með því að eitthvað brast og þeir hrundu út og ég í kjölfarið. Þetta var svo mikill kraftur að ég keyrði næstum grey konu upp við vegg.

Þegar kom á hótelið kom í ljós að leikhúsið byrjaði hálftíma seinna en ég hélt þannig að ég fór aðeins á netið en þurrkaði líka svitann undan höndunum mínum og skipti um bol í annað sinn um daginn. Þegar ég kom aftur niður var Júlíana á barnum. Hún var búinn að heilla barþjóninn svo að hann gaf okkur flögur til að nærast á fyrir leikhúsferðina.

Það gekk vel að komast í leikhúsið en þar áttuðum við okkur á að við vorum alveg á þriðju svölum. Gott fuglsaugaútsýni yfir sviðið en ekkert pláss fyrir fætur. Sem betur fer voru engir við hliðina á okkur þannig að ég sat eiginlega á hlið. Það olli því reyndar að þegar ég leit til hliðar sem var þá næsta bekk fyrir aftan mig þá hélt stúlkan þar að ég væri að kíkja upp undir hana. Hún sagði raunar ekki neitt en greip jakka og setti yfir hnéin. Ég veit ekki hvað ég hefði átt að sjá í myrkrinu þarna. Leikritið var ágætt en ekki frábært.

Eftir á leituðum við lengi að hraðbanka og enduðum síðan á ítölskum veitingastað. Eftir að ég hafði pantað áttaði ég mig á því að þetta var staður sem við Eygló fórum á í febrúar. Þar lentum við í ótrúlegum þrýstingi að gefa mikið þjórfé þó það hafi verið lagt á þjónustugjald. Við fengum okkur þríréttað og skipulögðum síðan undankomu vel til að losna undan aukaþjórfésþrýstingi sem var mjög greinilegur á næstu borðum. Það virkaði. Síðan komum við okkur bara heim. Í undirgrundinni sáum við mann taka góða útgáfu af Personal Jesus.

Núna er ég bara hreinn í herbergi með netsamband og blogga því í beinni. Herbergið sjálft er fínt en það er mjög spes að maður þarf að fara upp lítinn stiga til að fara upp í rúma. Það er mjög höfðinglegt að sjá sko. Jæja, svefninn kallar en laðar ekki þar sem slíkt bíður upp á misskilning.

Í gær var ég frekar þreyttur og ákvað að fara ekki í ferðina til Donnegal sem var í dag. Reyndar líka af því að Júlíana hafði ekki fengið miða. Ég vaknaði snemma til að reyna að selja miðann minn en það gekk ekki. Ég reyndi að selja Ungverja þetta á hálfvirði en það fór fyrir lítið þegar hún fékk hvorteðer að fara af því að sætið mitt var laust. Ég hefði getað verið fífl og sagt að hún mætti ekki fá sætið mitt en ég er bara ekki þannig innrættur. Það hefði samt verið gott fyrir veskið.

Ég fór þá aftur heim að sofa. Það gekk illa og um ellefu leytið fór brunakerfið af stað. Ítrekað. Ég fór fram og mér var sagt að hafa ekki áhyggjur, þetta væri bara æfing. Ég gafst upp á svefni. Hringdi í Júlíönu og við enduðum með að rölta niður í bæ. Þar hittum við engan en komumst yfir í Bogside aftur og skoðuðum dýpra. Veggmynd sem ég hélt að væri í viðgerð þegar ég fór þarna síðast um var greinilega bara verið að mála og tilbúin þegar við komum þarna. Þarna voru Móðir Teresa, Mandela, Martin Luther King og happadrættisdragarinn John Hume. Súrt maður. Við komum þarna við í búð til að kaupa batterí en fengum óvenju heiðarlega konu sem sagði að Panasonic væri rubbish og við ættum bara að fara í næstu sjoppu. Búð heiðarlegu konunnar virtist reyndar selja aðallega eldivið.

Ég lenti í pirringi þegar ég fór að taka inn greinina mína sem Terry hafði yfirfarið. Ég þurfti að fara fram og til baka af því að ég hafði gleymt minnislyklinum/mp3 spilaranum. Já, hann kom semsagt í leitirnar í gær eftir fyrirlesturinn. Ég kíkti aðeins á athugasemdir Terrys og sofnaði síðan aðeins en um sexleytið hringdi Júlíana í mig og sagði að hún og Kristinn væru á krá niðrí í bæ.

Ég hoppaði og skoppaði af stað, vonlaus um að sofna en vongóður um mat. Einhvern vegin endaði þetta með því við eyddum fleiri klukkutímum í að horfa á fótbolta með Neil og Gary á The Claredon. Ég fékk Kristinn með mér í plott um að þykjast vera Króatar í von um að fá ókeypis í glas. Við öskruðum á sjónvarpið á íslensku og þegar Króatía skoraði að því er virtist sigurmarkið í framlengingu sungum við saman Ísland ögrum skorið. En við fengum engin boð um drykki og Tyrkir skoruðu síðan og eyðilögðu kvöldið fyrir okkur Króötum í vítaspyrnukeppni.

Við skyldum við Neil um ellefuleytið og fórum fjögur að fá okkur að borða. Það er lítið úrval á þessum tíma kvölds þannig að við keyptum okkur ákaflega undarlegan mat. Ég fékk Chicken balls sem reyndist vera djúpsteiktur kjúklingur með brúnsósu, frönskum og hrísgrjónum. Það er greinilega fölsk klemma þegar maður er látinn velja milli franskra kartaflna og hrísgrjóna sem meðlæti því það er hægt að hrúga þessu öllu í frauðplastsbox. Undarlegast var hve vel þetta smakkaðist þar sem við sátum á bekk út á torgi í Derry.

Við hoppuðum síðan inn á næstu krá sem var safnaði greinilega fánum og táknum undirokaðra þjóða. Mesta athygli vakti sænski fáninn sem ég sagði að hlyti að vera fáni Hjaltlandseyja eða eitthvað. En þarna voru semsagt Terry og frú ásamt dóttur sinni. Þarna var hávær tónlist og við spjölluðum frameftir. Valdimar kom líka. Þegar við fórum loksins, ég, Valdimar, Júlíana, Kristinn og Gary, þá komu Derrymenn og buðu okkur í partí. Af einhverjum dularfullum ástæðum þáði Kristinn þetta boð fyrir okkar hönd og það var nokkuð erfitt að reyna síðan að koma mönnunum í skilning um að við værum í raun á heimleið. Þetta endaði með að Gary og Kristinn fórnuðu sér fyrir okkur sem þurftum að vakna fyrr. Á leiðinni heim fórum við á kebabstað þar sem ég keypti mér mat bara af því ég vildi kebab. Það var fokkings frábært. Einfalt og gott. Ég hefði átt að borða þarna alla vikuna.

En núna er ég að mestu búinn að undirbúa brottför. Ég vakna um sjöleytið og við hittumst úti rétt eftir það. Við gerum ráð fyrir að Derryflugvöllur bjóði ekki upp á tveggja tíma bið eins og Stansted.

Þreyttur að vanda klukkan 3:18 að írskum tíma í Duncreggan þann 21. júní 2008.