Draugar og hart viðbit
Félagi Stefán Jónsson kom í heimsókn í gærkvöld til að lepja kaffi og spjalla um daginn og veginn. Það var gaman.
Eins og fram hefur komið á þessari síðu, er Stefán loksins kominn með vinnu eftir að hafa útskrifast úr heimspekinni sl. haust. Hann starfar nú hjá Vísindavef Háskólans, undir stjórn Þorsteins Vilhjálmssonar sem er einmitt með mér í vísindasöguhóp (fjalla betur um það síðar).
Stefán bar sig heldur aumlega yfir því hversu illa gangi hjá honum að afla upplýsinga um Stapadrauginn, en einhver forvitin sál mun hafa sent inn spurningu um hann. Eitthvað reyndum við að rifja upp sögur af þessum draugi, sem er einn af fáum bíldraugum á Íslandi. (Hann á það sem sagt til að húkka sér far hjá hrekklausum ökumönnum en gufa svo upp á leiðinni.)
Að lokum ákváðum við að hafa samband við Bryndísi, vinkonu Steinunnar, sem er óð drauga- og forynjuáhugakona. Ekki stóð á svörum og var Bryndís að senda okkur SMS eða hringja inn nýjar upplýsingar um drauga á Reykjanesi ásamt ítarlegum vísunum í heimildir allt fram undir miðnættið. – Bryndís er snillingur sem ætti miklu fremur heima í alvörugrein á borð við sagnfræði, íslensku eða jafnvel þjóðfræði en landafræðinni sem hún er í núna. Það er þó ekki öll von úti enn, því ýmsir góðir menn hafa droppað út úr landafræðinni. T.d. Svenni Guðmars, knattspyrnuhetja og útvarpsgaur.
Eftir draugapælingarnar krafði ég Stefán svara fyrir hönd Vísindavefsins við því hvers vegna spurningin hans Palla Hilmars fékkst ekki afgreidd. Hún var efnislega eitthvað á þessa leið:
Á ljósi laga um auglýsingar og góða viðskiptahætti, hvernig er þá Osta- og smjörsölunni stætt á að auglýsa: „Smjörvi – alltaf mjúkur á brauðið!“ – þegar það er augljóslega ósatt?
Þótt einhverjum kunni að þykja þessi spurning léttvæg, þá er hún það alls ekki. Nú veit ég til þess að deilurnar um Smjörvan séu mesta ógnin sem steðji að sambandi þeirra Palla og Hildar. Hildur vill kaupa Smjörva, vegna þess að henni þykir hann bestur á bragðið. Palli verður hins vegar foxillur í hvert sinn sem hann reynir að smyrja grjóthörðu viðbitinu á brauð með þeim árangri að brauðsneiðarnar tætast í sundur.
Hér er augljóslega um djúpstæðan ágreining að ræða sem ekki verður leystur svo glatt. Meðal þeirra leiða sem hugsa mætti sér að fara, væri að hætta að geyma smjörið í ísskápnum. Með því móti verður það vissulega alltaf mjúkt – en fer hins vegar fljótt að þrána. – Til að bregðast við því mætti kaupa Smjörvann í rauðu umbúðunum, en hann er saltmeiri og ætti því að þola betur geymslu við stofuhita.
Önnur og jafnvel einfaldari leið væri sú að venja sig við að éta þránað smjör. Þessi aðferð gagnaðist Íslendingum um aldir og raunar bendir margt til þess að fólki hafi fundist úldið smjör betra á bragðið en fersk vara.
Þetta breytir því þó ekki að Vísindavefurinn átti ekkert með að hafna spurningunni hans Palla!