Taka tvö
Jæja, þá get ég haldið áfram þar sem frá var horfið fyrr í dag.
Myndin um Viggu var sem sagt fúl – eða öllu heldur víðáttuhallærisleg. Aðstandendum myndarinnar tekst afskaplega vel að koma því til skila að Vigdís sé óskaplega bissý og eigi marga útlenska vini sem hringi í hana í tíma og ótíma. Eftir fimmta skotið af Vigdísi svara í símann og uppgötva að það var einhver frá: Japan, ístralíu eða Fjarskanistan á hinni línunni, þá var þetta orðið óskaplega þreytt.
Og hvað er konan svo að gera á öllum þessum fundum og ráðstefnum? Aldrei kom það nú fram.
Ef fólk er í raun og veru einstakt, frábært og heimsfrægt (og ég skal vel trúa því að Vigga forseti sé allt þetta), þá þarf ekki að draga fram fullt af fólki til að votta það.
Ekki bætti úr skák hvernig reynt var að gefa innsýn inn í „daglegt líf“ forsetans. Það er einfaldlega ekki hægt með myndatökumann og hljóðmann á hælunum. Skúnkalegasta senan af þessu taginu var þegar leigubílsstjórinn í Köben var látinn snúa sér við í sætinu og spyrja í forundran: „Hey, varst þú ekki forseti Íslands?“ – Aha! Skarpur strákur – hann grunaði sem sagt að konan í fylgd myndatökuliðsins í aftursætinu gæti verið fræg!
Mætti ég þá heldur biðja um viðmælendur Völu Matt í Innliti-útliti koma stífmeikaðir og steinhissa til dyra þegar hún lítur í heimsókn.
Urgh!