Merkilegustu menn skólans?
Svenni Guðmars rifjar upp á blogginu sínu skemmtilegt atvik úr MR, þegar ég, Örn Úlfar Sævarsson og Barði Jóhannsson létum útbúa af okkur plakat með yfirskriftinni „Merkilegustu menn skólans“ og fengum birt í Skólatíðindum. Svenni hvetur mig til að rifja upp þessa sögu, en tyggur upp þá gömlu klisju í frásögn sinni að við félagarnir höfum borgað fyrir myndbirtinguna. Það er hins vegar alrangt.
Þannig er mál með vexti, að vorið 1993 þegar við Barði vorum í fjórða bekk en Örn í sjötta bekk, þá fékk Barði þá hugmynd að vel færi á því að prentað yrði plakat af honum í einhverju af blöðunum sem gefin voru út í skólanum. Hann orðaði hugmyndina við okkur Örn Úlfar og við gáfum honum vilyrði fyrir því að sitja fyrir á svona plakati ef einhver ritstjórnin fengist til að birta það. – Töldum við þó fremur ólíklegt að nokkur fengist til þess.
Um þær mundir var ritstjórn Skólatíðinda skipuð nokkrum sjöttubekkingum, hinu svokallað Lomma-gengi, en í því var meðal annars Guðbrandur Benediktsson höfuðsnillingur og starfsmaður Ljósmyndasafns Reykjavíkur. Einhverra hluta vegna gekk þeim ritstjórnarmönnum heldur illa að afla auglýsinga í blaðið, en Skólafélagið sem Svenni var ritari í skikkaði ritstjórnirnar til að fjármagna blöð sín að mestu eða öllu leyti með eigin auglýsingaöflun.
Barði gekk á fund Skólatíðindamanna og lýsti þeirri skoðun sinni að vel færi á því að birt yrði plakat á miðoppnu blaðsins með mynd af okkur þremenningum. Ritstjórnin sagði Barða að fara í rassgat – sem vonlegt var. Þá spurði hann hvort útilokað væri að fá þá til að breyta afstöðu sinni og fékk þau svör að ef Barði myndi afla hálfsíðu auglýsingar í blaðið, þá gæti hann fengið myndina birta.
Barði brást glaður við og gekk niður á ljósmyndastofuna andspænis Þjóðleikhúsinu (þar sem nú er Alþjóðahúsið og hið frábæra kaffihús, Kaffi kúltúr, sem allir skyldu heimsækja). Hann ræddi þar við ljósmyndarann og benti á að nú styttist í stúdentsútskriftir og hann gæti boðið honum góðan díl á hálfsíðuauglýsingu í skólablaði í MR, fyrir ákveðna upphæð og eina ljósmynd af sér og tveimur vinum sínum. Ljósmyndarinn gekk að þessu og Barði gat gengið hróðugur á fund Skólatíðindamanna tuttugu mínútum eftir fyrra samtal þeirra og tilkynnt að málið væri frágengið.
Auðvitað varð ritstjórnin drullusvekkt yfir að hafa látið plata sig svona og yfir að hafa ekki fattað að ganga á fund ljósmyndastofa í borginni – en þeir gátu ekkert sagt og plakatið birtist. – Til að halda andlitinu, kusu þeir hins vegar að dreifa þeirri sögu að við Örn og Barði hefðum borgað stórfé fyrir birtinguna, sem var tóm tjara.
Og þannig, börnin mín, hljóðar sagan af plakatinu „merkilegustu menn skólans“.
– Verst að ég á ekki eintak af því sjálfur. Skrambans!