Mér leiðasta svo e-e-eldhúsverkin…
Úff, alveg vissi ég að það kæmi að lokum í hausinn á mér að hleypa Steinunni í þessa kynjafræði í Háskólanum. Núna er hún hægt og bítandi að komast að því hvað ég er mikill durtur og endar líklega á að lemja mig með uppþvottaburstanum. Þetta er farið að minna ískyggilega á sjónvarpsseríu dauðans á RÚV um stelpuna sem skildi við kallinn sinn til að fara að læra bókmenntafræðafræði í háskóla…
Nema hvað, Steinunn veltir því sem sagt fyrir sér í dag hvort hún sé „fórnarlamb kynbundinna staðalmynda á heimilinu“. Því er fljótsvarað – já. Ekkert frekar vegna þess að ég sé leiðinda púngrotta og karlrembusvín, heldur af þeirri einföldu ástæðu að ég er rati í heimilisstörfum. Fyrst eftir að ég flutti að heiman og fór að búa einn á Hringbrautinni, át ég bakkamat frá Múlakaffi í hádeginu, ristaði brauð á kvöldin og ryksugaði um jólin. Fljótlega gafst maginn upp á að mótmæla þessu mataræði og vinir míni með rykofnæmi hættu að koma í heimsókn. – Sem sagt, fínt!
Nú er hugmyndin um að skipta eldhúsverkunum jafnt ákaflega góð – í teoríunni. Á raunheimum væri hins vegar hætt við því að það þýddi pönnusteiktan beikonbúðing þrjá daga í viku og Vilko-súpu fjórða daginn. Ekki veit ég hvað manneldisráð segði við því…
Jamm