Verkfræðistelpulanglokan
Það er ekki lítið hvað bloggheimar hafa náð að nötra út af þessum ummælum hennar Rósu jafnréttisfulltrúa varðandi verkfræðina og stelpurnar. Manni skilst að fólk hafi verið froðufellandi af bræði á fundinum sem haldinn var um málið og að fundarstjóri hafi mátt hafa sig allan fram að hafa stjórn á fólki. Það er kostulegt. Hversu líklegt telja menn að hægt væri að æsa stúdenta svona mikið upp út af t.d. stúdentapólitík? Ættu stúdentar ekki alltaf að vera æstir og öskra hver á annan á fundum? – Það finnst mér a.m.k.
En það er þó einn flötur á þessu máli sem mér finnst ekki hafa verið velt upp. Vissulega hafa verkfræði- og raungreinanemarnir á réttu að standa varðandi það að jafnréttisfulltrúinn sé fastur í stöðluðum kynjaímyndum þegar hún segir „stelpur vera hræddar við stærðfræði“, en hins vegar einkennast viðbrögð hinna verðandi verkfræðinga af feykilegum fordómum í garð hug- og félagsvísinda.
Höfum eitt á hreinu: Rósa jafnréttisfulltrúi stakk ekki upp á því að verkfræðinámið yrði gert léttara – heldur að vægi hug- og hélagsvísindagreina yrði aukið í náminu. (Ef hægt er að tala um „aukningu“ þar sem ekkert var fyrir.) Það eru hins vegar stúdentarnir í verk- og raun sem hafa slegið því föstu að með því væri verið að létta námið. Þessi ályktun ber hins vegar vott um mikla fordóma og vanþekkingu.
Nú þekki ég ágætlega til verkfræði- og raungreinanema af báðum kynjum – jafnt þeirra sem telja má toppnámsmenn, miðlungs eða í slakara lagi. Á grunni þeirra kynna leyfi ég mér að fullyrða að besta leiðin til að gera þeim lífið leitt og demba á þá flóknum verkefnum er EKKI að bæta við eða þyngja stærðfræðina eða eðlisfræðina heldur þvert á móti að pína þá í nokkra hugvísindakúrsa. – ístæðan er einföld, þessir nemendur eru góðir í að reikna og munar ekki svo mikið um að taka á sig aukaverkefni þar. Hins vegar eru þeir algjörlega óvanir þeim vinnubrögðum sem tíðkuð eru handan Suðurgötu, t.d. varðandi það að semja ritgerðir, beita fjölda ritheimilda og grípa til kenninga.
Þegar ég var í náminu í Edinborg kynntist ég slatta af krökkum sem voru að vinna að meistara- og doktorsrannsóknum í hinum ýmsustu greinum, s.s. lífefnafræði, byggingartækni steypuframkvæmda (ekki spyrja…) og stærðfræði. Þetta var undantekningarlítið eldklárt fólk sem var að fara að ráða sig á rannsóknarstofur í London, ganga í störf í háskólum eða fara til stórfyrirtækja. Þau voru kattliðug í öllum útreikningum og unnu í tilraunastofunum myrkranna á milli. Það var hins vegar ekki vinnan í labbinu sem olli þeim hugarangri, heldur sú raun að þurfa að skrifa inngangskafla að ritgerðunum sínum. Þegar komið var út í töflurnar og línuritin gekk allt vel, en textinn í kringum innganginn og í rannsóknarniðurstöðunum var kvöl og pína. – Og hver er mórallinn með þessari sögu? Að verkfræði- og raungreinanemar séu slakari námsmenn en liðið í félagsvísindunum? Auðvitað ekki! Hins vegar er bakgrunnur manna misjafn og mismunandi svið sem fólk er sterkast á.
Þar af leiðir, að það er mikill misskilningur hjá þeim sem pönkast hvað mest á Rósu greyinu fyrir hálfóheppileg ummæli sín að aukin hugvísindi í verkfræðideildinni myndu leiða til þess að námið yrði léttara. Hætt er við að eftir nokkra inngangskúrsa í félagsfræði, sagnfræði og heimspeki yrðu sömu nemendur fljótir að heimta meiri stærðfræði á nýjan leik.
Hvort þetta yrði hins vegar leiðin til að fjölga stelpum í verkfræði eða hvort æskilegt væri að gera það á þennan hátt er svo annað mál og verður ekki rætt hérna.
Jamm