írmann er með góða greiningu á mismunandi fyrirlesurum og raunum þeirra sem fyltja erindi á ráðstefnum.
Inn á listann vantar samt muninn á annars vegar þeim sem ætla að vinna salinn og hins vegar þeim sem ætla að vinna ráðstefnuritið.
Hversu oft hefur maður ekki lent í að sjá fyrirlesara (yfirleitt Bandaríkjamenn) rúla í ræðustólnum, reyta af sér brandara, varpa upp skondnum glærum og almennt taka salinn með trompi? Maður situr eftir og hugsar – „vá! Djöfull er þessi flott(ur)!“
Oftar en ekki kemur beint á eftir snjalla Ameríkananum sænsk eða frönsk kona sem rekur ekki nefið upp úr blaðinu sem hún les frá orði til orðs á bjagaðri ensku. Ekki vottur af gamansemi í erindinu og allir í salnum sofnaðir eftir kortér. Og maður hugsar – „hvers vegna gerir þessi fyrirlesari sér þetta? Hvers vegna að gera okkur hinum þetta?“
– Þar til ráðstefnuritið kemur út. Þá er búið að fjarlægja alla spontant-brandara góða fyrirlesarans, enda hefðu þeir aldrei virkað á prenti. Líflegur flutningurinn skilar sér ekki á bók og fyrir vikið verður fyrirlesturinn barnalegur, þunnur og slappur. Við lesturinn á þeirri sænsku eða frönsku kemur hins vegar í ljós að þar er teorían í fínu lagi, rökstuðningurinn flottur og hellingur af dæmum nefndur í neðanmálsgreininni. Ósjálfræatt spyr maður sig hvort maður hafi virkilega verið svona slappur að taka ekki eftir því á ráðstefnunni hversu vel viðkomandi stóð sig.
Spurningin er svo bara, hvort er betra að vinna salinn eða ritið?