Á gær skrifaði Þröstur Helgason grein í Moggann um að bloggið væri „opinber skriftarstóll“. Þar ræðir hann hvernig stöðugt fleiri kjósa að lifa lífi sínu fyrir allra augum á netinu – og jafnvel deyja þar líka.
Þröstur tekur dæmi:
Það er hægt að finna ótal dæmi um það hvernig helgi einkalífsins er rofin í blogginu, hvernig við hleypum hvert öðru inn á gafl, jafnvel á úrslitastundu í lífi okkar. Ungur maður að nafni Andrew Hales framdi sjálfsvíg kl. 12 á miðnætti 23. febrúar síðastliðinn með því að skera sig á púls með Stanley-hnífi (http://www.geocities.com/my_life_that_never_was/the_suicide.html). Hann var 24 ára. Á bloggsíðu sinni birti hann sjálfsvígsbréf þennan dag þar sem hann rakti ástæður þess að hann svipti sig lífi. Hann sagðist hafa langað til að taka eigið líf allt frá því hann var þriggja ára. ístæðuna segir hann vera einfaldlega þá að hann hafi ekki skilið neitt í þessu tilgangslausa lífi. Hann lýsir aðdraganda sjálfsvígsins, þunglyndi sínu, sífelldum sjálfsvígshugsunum, afskiptaleysi foreldra og annarra í nánasta umhverfi, „enginn mun staldra við, enginn veit hvernig mér líður,“ segir hann og sendir þeim sem munu eiga um sárt að binda samúðarkveðjur. Á síðunni birtir hann myndir af sér og bréf til unnustu sinnar sem hann segir hafa verið einu ástæðuna fyrir því að hann dró verknaðinn svo lengi.
Andrew Hales er aðeins ein rödd af ótal mörgum á Netinu. Þetta er sjálfsagt fyrsta sjálfsvígsbréfið sem margir lesa á ævinni. Á sjálfu sér vitum við ekki hvort það er raunverulegt, hvort Andrew Hales var yfirleitt til, og ef hann var til hvort hann framdi þá sjálfsvíg. En ef hann gerði það – og við höfum í sjálfu sér enga ástæðu til að draga það í efa – þá er þetta mjög sláandi dæmi um það hvernig mörkin milli einkalífs og opinbers lífs hafa máðst burt; það er engu líkara en lyklaborðið sé hamrað með taugaendunum.
Þessa sögu ættu dyggir lesendur þessarar síðu að kannast við. Andrew Hales þessi (ef við gefum okkur að hann sé til) setti nefnilega tengil á síðuna sína á spjallborð Luton-stuðningsmanna. Á kjölfarið helltust inn á hana bréf frá fólki sem hvatti hann til að leita sér aðstoðar og mikið var reynt til að hafa upp á heimilisfangi drengsins og tilkynna það lögreglu. Um þetta bloggaði ég þann 24. febrúar.
Nú veit ég ekki hvort Þröstur Helgason hefur lesið þessa færslu mína eða hvort hann rambaði á frásögnina eftir öðrum leiðum. Líklega hefur hann þó fengið hana annars staðar frá, því eins og upplýstist hér á sínum tíma, þá var sjálfsmorði Hales afstýrt. Unnustan sem ávörpuð er á síðunni, skrifaði þakkarskeyti á spjallsvæði okkar Luton-manna og tilkynnti að drengurinn væri kominn undir læknishendur. Á 2-3 daga þar á eftir veltu Luton-aðdáendur því fyrir sér hvort Andrew Hales hefði raunverulega verið til, en svo tók við alvara lífsins – heimaleikur gegn Stockport eða eitthvað álíka.
Hvað sem því líður – og hvort sem Andrew Hales var raunverulegur eða ekki – þá þykir mér leiðinlegt að sjá Þröst Helgason telja hann dauðann. Fregnir af andláti Hales eru stórlega ýktar.