Þreyttur

Ég hef ekki verið svona þreyttur lengi.

Ekki lí­kamlega þreyttur, þetta er ekkert sem aukadúr í­ fyrramálið myndi bæta. Nei, þetta er andleg þreyta. Blanda af sorg, reiði en þó fyrst og fremst máttleysistilfinningu.

Það eru engin vandræði heima fyrir – tóm lukka þar. Það er gaman í­ vinnunni og gengur vel í­ flestu mí­nu vafstri á öðrum stöðum.

Helví­tis strí­ðið er hins vegar að draga úr mér allan þrótt. Að horfa upp á allt það rætast sem við sögðum svo ótal, ótal oft að myndi gerast. Vitandi af slátrun á tugþúsundum manna í­ geggjuðu strí­ði sem í­slensk stjórnvöld studdu í­ okkar nafni.

Á dag var utandagskrárumræða á Alþingi vegna þess að um daginn birtist skoðanakönnun sem sagði að eitthvað hærra hlutfall Íslendinga hefðu horn í­ sí­ðu innflytjenda. Visst mörg prósent Íslendingar vilja ekki búa við hliðina á útlendingi, vinna með útlendingi, eignast útlending að tengdason eða -dóttur. Og út af þessu lögðu menn á þinginu. Ræddu hvort Íslendingar væru virkilega að verða svona miklir rasistar? Gæti það virkilega hugsast?

En er til svæsnari birtingarmynd rasisma en strí­ðið í­ írak? Það hvernig við hugsum um þá þjóð sem þarna býr og hvernig það vefst ekki fyrir sama fólki og býsnast yfir rasí­skum tilhneigingum í­ skoðanakönnuninni umræddu, að taka sér dómaravald yfir fólkinu í­ Fallujah.

Fólkið í­ írak er á móti strí­ðsrekstrinum og herförum Bandarí­kjamanna, fáir aðrir en dyggustu fylgisveinar Bush-stjórnarinnar halda öðru fram. Verjendur hernaðarins á Íslandi telja sig hins vegar vera betur færa um það að ákveða hvað séu „ásættanlegar fórnir á mannslí­fum“ og hvað sé írökum „í­ raun fyrir bestu“. Hvernig í­ ósköpunum getur það talist minni rasismi en það þótt einhverjir kjánar segist í­ Gallupkönnun ekki vilja fá Júgóslava sem nágranna.

Ég hef séð vini og félaga missa fótana varðandi áfengi og dóp. Þegar maður fylgist með slí­ku verður maður vitni að ótrúlegri brenglun á allri rökví­si og veruleikaskynjun. Á mí­num huga er stuðningur við þetta strí­ð slí­k brenglun. Þegar Sólveig Pétursdóttir segir í­ þingsal að uppbyggingarstarfið sé hafið í­ Fallujah – þá sé ég ekki annað en brenglaðan fí­kil sem reynir að sannfæra umhverfi sitt um að allt sé í­ góðu lagi.

Mig langar eiginlega til að fara að skæla. Ekki endilega vegna fólksins sem er verið að drepa þarna í­ þessum rituðum orðum, frekar yfir eigin máttleysi. Að geta svo sáralí­tið gert, hér norður í­ rasskati – svo fjarri, svo úr tengslum við þessi ósköp. Eitt skal þó aldrei gerast og það er nú ástæðan fyrir að maður legst ekki í­ tómt þunglyndi – það er að maður reyni ekki að minnsta kosti að gera það litla sem maður getur.

Ég er farinn að sofa. Góða nótt.