Frímerki

Proppé-feðgarnir Kolbeinn og Óttar fóru með mér á leik Fram og FH í­ gær.

Fyrr um daginn stoppaði ég í­ Frí­merkjahúsinu og keypti litla frí­merkjabók og tvo pakka með frí­merkjum, annars vegar með myndum af bí­lum en hins vegar fótbolta.

Óttar er nefnilega sex ára og það er rétti tí­minn til að byrja að safna frí­merkjum. Það er holl og góð iðja fyrir litla krakka – en skringileg hjá harðfullorðnu fólki.

Sjálfur safnaði ég frí­merkjum eins og óður væri. Meðal þess sem ég fékk út úr því­ var ágætis færni í­ erlendri landafræði og brotakenndar upplýsingar um sögu og menningu ýmissa þjóða – einkum fátækra þriðja heims rí­kja sem gerðu út á að framleiða ódýr og litrí­k frí­merki.

íður fyrr voru í­slensk frí­merki mjög svöl. Á seinni tí­ð hefur útgáfan hins vegar orðið sjoppulegri. Það er eins og græðgin hafi náð yfirhöndinni, merkjum er pundað út af minnsta tilefni og handverkið er ekki eins klassí­skt og áður. – Svalasta Norðurlandaþjóðin í­ frí­merkjabransanum eru ílandseyjar. Færeyingar eru sömuleiðis flottir og hafa miklu meiri klassa en Íslendingar. Á báðum stöðum er skýr menningarpólití­k á bak við frí­merkjaútgáfuna, sem virðist skorta hér heima.

# # # # # # # # # # # # #

Fór í­ Rí­kið í­ dag og keypti lí­tilræði af bjór, eina viský (Júra, 10 ára) og tvær rauðví­n. Spurði afgreiðslumanninn út í­ hvort einhver ví­n frá Tyrklandi eða Kákasus væru á boðstólum. Til skamms tí­ma átti íTVR nokkrar fí­nar tegundir frá Georgí­u, sem allar duttu úr sölu. Tyrknesk ví­n eru sömuleiðis sallafí­n, en ófáanleg hér.

Auðvitað fór ég bónleiður til búðar. Þótt rauðví­nsdeildin í­ Rí­kinu virðist tilkomumikil við fyrstu sýn, þá er megnið af þessu keimlí­k ví­n og mörg frá sama framleiðanda.

Einhver góður heildsali mætti koma sér upp tyrkneskum viðskiptasamböndum. Jafnframt þyrfti einhver að opna ekta tyrkneskan veitingastað í­ Reykjaví­k. Það er góður matur.