Eina ferðina enn hefur ríkisstjórnin stofnað nefnd eða vinnuhóp til að fjalla um grundvallaratriði varðandi kjör og afkomu öryrkja, án þess að þar sé skipaður fulltrúi frá Öryrkjabandalaginu. Þetta er meðvituð ákvörðun ríkisvaldsins, sem hefur staðið í baráttu við ÖBÁ og samtök eldri borgara á undanförnum árum – þar sem krafa félagasamtakanna er sú að engar ákvarðanir séu teknar um málefni þessara hópa án samráðs við þá. Slagorðið er: „Ekkert um okkur án okkar“.
Á þessi sjónarmið hefur ríkisvaldið ekki fallist. Þvert á móti hafa stjórnvöld ítrekað áréttað að þau líti á þessi félög sem hópa sem ríkisvaldinu sé frjálst að ræða við þegar þeim henti en annars ekki. Á því skyni hafa stjórnvöld með reglubundnum hætti reynt að niðurlægja þessi félög með því að sniðganga þau á áberandi hátt.
Gott og vel. Þetta er afstaða stjórnvalda og þau hegða sér í samræmi við það.
Það sem ég botna ekki í, er þáttur verkalýðshreyfingarinnar. Hvað gengur ASÁ og BSRB til að styðja ekki félög sem berjast fyrir viðurkenningu á samningsrétti sínum, heldur taka hreinlega þátt í að vinna gegn þessum markmiðum með þátttöku í svona nefndum eða með því að gera breytingar á bótakerfinu hluta af þríhliða kjarasamningum stéttarfélaga, vinnuveitenda og ríkisvaldsins – án þátttöku þeirra hópa sem málið varðar mest.
Ríkisstjórnin er ömurleg, það vissum við fyrir. En ég á erfiðara með að skilja hvað hinum gengur til.