Þetta blogg er í vaxandi mæli að verða vettvangur fyrir sársaukafullar játningar mínar. Nú er komið að einni í viðbót: ég hef æft fótbolta með KR.
Hér er ég ekki að tala um fótboltaskólann sem ég var skráður í 7-8 ára og vann mér til frægðar að fá prins póló og kókómjólk í verðlaun fyrir góðan árangur í vítakeppni á einni æfingunni. Á tengslum við þennan fótboltaskóla eignaðist ég meira að segja KR-treyju og lék í henni á móti knattspyrnuskóla Þróttar (b-liði á malarvelli þeirra KR-inga.) Nei, fótboltaskólinn telst ekki með, enda augljóslega peningaplokk.
Mun síðar, sennilega vorið þegar ég var í tólf ára bekk, fékk einn bekkjarfélaginn – góður vinur minn – þá hugmynd að byrja að æfa fótbolta. Hann var þokkalegur í marki, ekki hvað síst vegna þess að hann var nógu einbeittur til að kasta sér eftir boltanum á malbikinu fyrir framan Melaskólann – flestir markverðir stóðu rækilega fastir í lappirnar allan tímann.
Umræddur bekkjarfélagi hafði aldrei æft fótbolta, en vildi nú bæta úr því. Vandinn var að hann þorði eiginlega ekki að láta sjá sig á æfingu hjá KR, svona einn síns liðs. Hann fór því að róa í okkur hinum í bekknum að við skyldum taka okkur til og mæta saman.
Ég gerði mér strax grein fyrir því hversu galin hugmyndin var. Þótt félaginn væri liðtækur í bekkjó í frímínútunum í Melaskólanum og gæti e.t.v. verið slarkfær á æfingu hjá KR-ingunum, þá vorum við hinir það ekki. Einhvern veginn tókst honum þó að tala 3-4 úr bekknum inn á hugmyndina. Ég stóð því frammi fyrir vali á milli þess að bíta á jaxlinn og mæta eða að brjóta hjarta vinar míns með því að segja honum sem var að við yrðum að athlægi og líklega sendir heim tjargaðir og fiðraðir.
Tilfinningin – þegar ég mætti í búningsklefann, klæddi mig í, heilsaði hinum strákunum (sem þekktu mig úr skólanum og vissu að ég átti ekkert erindi þarna) og tilkynnti þjálfaranum um komu mína – er á topp 10-listanum yfir vandræðalegustu augnablik lífs míns. Eftir fimm mínútur af æfingunni leið okkur strákunum úr C-bekknum eins og fábjánum. Svo var bara talið niður þar til kvalræðinu lauk. Mig minnir að ég hafi farið beint í fötin, hlaupið heim og tekið sturtuna þar.
Það varð að þegjandi samkomulagi í bekknum mínum að ræða aldrei aftur um æfinguna hjá þeim KR-ingum.
Ef við hefðum búið úti á landi, t.d. í litlum kaupstað, hefði sagan væntanlega orðið eitthvað öðruvísi. Þar hefðum við, slöppu strákarnir sem vildum samt spila fótbolta, burðast við að æfa innan um 5-6 góða fótboltastráka og kannski 1-2 yfirburðamenn.
Það hefði engu máli skipt þótt við strákarnir hefðum mætt á æfingu hjá hinum Reykjavíkurliðunum. Fram, Valur, Fylkir, Víkingur… Ætli eina Reykjavíkurliðið á þessum tíma sem hefði mætt þörfum okkar hafi ekki verið írmann? írmenningarnir voru sennilega eina liðið í borginni sem ekki var að reyna að búa til afreksmenn í knattspyrnu. Held að meira að segja Þróttur og íR hafi talið sér trú um að næsta ísgeir Sigurvinsson væri að finna í yngri flokkunum sínum…
írmann er hættur að halda úti knattspyrnudeild. Það er synd.
Þegar ég var tólf ára hefði ég einmitt viljað hafa lið eins og írmann í hverfinu mínu – klúbb sem hefði gefið okkur slöppu, feitu og innskeifu strákunum sem höfðum gaman af að spila fótbolta, færi á að sprikla eitthvað.
Því miður er þróunin á höfuðborgarsvæðinu fremur í þá átt að fækka félögum eða sameina. Það er klárlega gott ef við lítum á það sem aðalmarkmið íþróttafélaga að búa til nokkra toppmenn, en félög sem hafa það að markmiði geta aldrei rúmar okkur fitukeppina. Á staðinn hættum við að spila fótbolta þegar við erum 12-13 ára og byrjum ekki aftur fyrr en um tvítugt, þegar við höfum fjárráð til að leigja okkur sal á kvöldin eða um helgar.
Þannig er nú það.
# # # # # # # # # # # # #
Athygli mín hefur verið vakin á því að af þremur hreyfingum sem buðu sig fram í Stúdentaráðskosningunum á dögunum, stofnaði aðeins ein til Moggabloggs.
Sú sama hreyfing náði ekki kjörnum fulltrúa og féll því úr ráðinu. Tilviljun? Ég held nú síður!
Megi Moggabloggið verða lýðræðinu að bráð!