Um daginn hitti ég pabba eins æskufélaga míns í verslun. Við kinkuðum kolli hvor til annars og skiptumst á nokkrum orðum. Hann fræddi mig um að sonurinn læsi reglulega á blogginu mínu hvaða viský-tegundir ég væri að drekka.
Ég varð hálfvandræðalegur, enda langt um liðið frá því að ég bloggaði um viský. Einhvern veginn leið mér eins og ég hefði svikið gamlan vin. Til að bæta úr þessu er rétt að blogga um andann í glasinu.
Um er að ræða flösku sem Valdimar gaf mér þegar þau Jóhanna fóru aftur til Danmerkur. Þetta er einnar tunnu einmöltungur (single cask) og sterkur eftir því, 58,4%. ítapparinn er fyrirtæki sem nefnist Cadenhead´s, en drykkurinn er 16 ára Laphroaig.
Það er óvenjulegt að sjá sextán ára Laphroaig. Standardinn er auðvitað tíu ára, en snobbararnir vilja helst fimmtán ára.
Á Islay-ferðinni miklu 2004, komumst við að því að í Laphroaig stæra menn sig sérstaklega af því að fimmtán ára viskýið sé uppáhaldsdrykkur Karls Bretaprins – enda hefur brugghúsið rétt á að bera sérstakt einkennistákn ríkisarfans.
Þessi höfðingjasleikjuskapur olli mér vonbrigðum. Skoskt brugghús á ekki að eltast við dyntina í einhverju kóngaslekti. Þetta var kannski hluti af ástæðu þess að ég lækkaði Laphroaig í tign í ferðinni, úr uppáhaldsviskýinu niður um 2-3 sæti. Ardbeg og Lagavullin eru núna bæði ofar á listanum.
Ég er hrifinn af þessu viskýi (en í þessum rituðum orðum er flaskan búin – enda var bara rétt botnlöggin eftir). Það er rammara en ætla mætti fyrir þetta gamlan vökva. Smávatnslögg útí sprengir aðeins upp bragðið, en þó ekki eins mikið og með margar tegundir.
Til samanburðar gríp ég til flösku af tíu ára Laphroaig. Það er ekki á hverjum degi sem það virðist veikt á bragðið. Líklega munar þar þó meiru um áfengisstyrkleikann en blöndunina. Móbragðið er þó meira í yngri flöskunni.
Eftir þessi tvö glös af römmum eyjamó, er tilgangslaust að halda áfram í betri flöskunum í viskýskápnum. Ekki það að ég sé að fara að detta í það á þriðjudagskvöldi – í beinni bloggútsendingu – en ef það væri á dagskránni myndi ég annað hvort halda mig við Laphroaiginn eða svissa yfir í ódýra fjölmöltunga (sem virðast hrúgast upp í vínskápnum – gjafir frá velmeinandi vinum og ættingjum).
Þessi færsla var sem sagt bara skrifuð af sektarkennd yfir að hafa svikið Jóhann Inga um viskýblogg.
# # # # # # # # # # # # #
Á kvöld hélt ég erindi í Foldasafni í Grafarvogi um fræðibækur ársins 2006. Þetta var að stofninum til sama erindi og flutti á fundi Hagþenkis fyrir tæpri viku. Þá mættu 30 manns í hús Reykjavíkurakademíunnar, en nú voru áheyrendur færri og umhverfið minnti frekar á sófaspjall yfir kaffibolla en formlegan fyrirlestur úr púlti.
Þótt áhorfendurnir væru ekki margir, voru þeir gríðarlega áhugasamir og ég varð miklu ánægðari með kvöldið en í fyrra skiptið (sem þó var fínt). Þá voru gestirnir nefnilega flestir fræðimenn, sem hlusta á 3-4 fyrirlestra í viku. Fyrir þennan hóp er það nánast rútína eða kvöð að mæta á fyrirlestra – en þeir sem létu sjá sig í Foldasafni í kvöld komu af brennandi áhuga.
Kannski munu fleiri bókasöfn falast eftir fyrirlestrinum. Ef til vill flyt ég hann líka hjá Orkuveitunni í einhverju hádeginu. Sjáum til.
# # # # # # # # # # # # #
Fótboltinn í kvöld var sögulegur. Freyr Rögnvaldsson (sem virðist hafa hætt að blogga daginn sem Auður, konan hans, náði þriðja sætinu í VG-prófkjörinu) er alræmdur í boltanum fyrir að reyna í tíma og ótíma að taka hjólhestaspyrnur. Þetta gerist í hverri viku – stundum tvisvar – og endar einatt með ósköpum.
Á kvöld lét hann vaða snemma leiks, boltinn fór í snyrtilegum boga yfir hann, barst af varnarmanni og rúllaði yfir marklínuna – framhjá mér, sem var draghaltur eftir að hafa lent illa á meidda hælnum í næstu sókn á undan.
Helvítið hann Freyr er sem sagt loksins búinn að skora hjólhestaspyrnumarkið sitt eftir allar þessar tilraunir. Hann er orðinn Ahmed Brkovic fótboltahópsins.
Verst er að núna mun hann, eins og Ahmed Brkovic, verða óstöðvandi í að reyna að endurtaka leikinn.
Megi Moggabloggið fá á sig hjólhestaspyrnumark frá Frey!