Ég hef stundum velt því fyrir mér hvað ég eigi margar teiknimyndasögur. Þær eru nefnilega ekki fáar.
Á tengslum við skápasmíðina á Mánagötunni þurfti ég að flytja til stóran hluta af bókasafninu, þar á meðal skrípó-deildina. Ég ákvað því að telja bækurnar áður en þær færu aftur upp í hillu.
Talningin var svo sem ekki hávísindaleg. Til dæmis nennti ég ekki að telja þær bækur sem ég á í tvítaki (sem eru líklega 10-12). Það er líka ýmis skilgreiningarvandi sem komið getur upp. Ég ákvað að telja ekki með Andrésar Andar-bækurnar mínar, sem eru allnokkrar – og sleppti öllum vasabrotsbókum. (Þar með talið öllum Jumbo-bókunum, sem skipta tugum.)
Þessar teiknimyndasögur falla allar undir skilgreininguna skrípó – þ.e. klassískar evrópskar sögur eins og Lukku-Láki, ístríkur, Strumparnir, Fjögur fræknu. Þarna er ekkert af sögum á borð við það sem maður myndi finna í Nexus. Mér finnst það oft fínt efni, en söfnunaráráttan nær ekki til þess.
Safnið er einnig fjöltyngt. Þannig geta sömu bækurnar verið á fleiri einu og fleiri en tveimur tungumálum. Ég á Tinna á færeysku, Strumpana á Víetnömsku, margar bækur af ístríki á Latínu og frönsku – og Fótboltafélagið Fal á hollensku.
Og hver skyldi svo heildartalan vera?
Jú – 256 bækur…