Á dögunum var ég með námskeið á vegum Endurmenntunarstofnunar HÁ um Leonardó frá Vinci. Eftir tímann spunnust nokkrar umræður um eitt og annað varðandi líf og störf listamannsins – þar á meðal þá sérkennilegu staðreynd að Leonardó kaus að skrifa minnisblöð sín með spegilskrift frá hægri til vinstri.
Ég var spurður hverju þetta sætti og átti ekki aðvelt með að svara. Helst datt mér í hug tvær skýringar: annars vegar er vitað að Leonardó kærði sig ekki um að óviðkomandi væru að snuðra í pappírunum hans og óneitanlega hefur spegilskriftin gert forvitnum erfiðara fyrir – hins vegar liggur fyrir að listamaðurinn var -örvhentur og gæti því hafa talið sig geta skrifað hraðar með þessari aðferð.
Einn þátttakendanna í námskeiðinu kom með frumlegri skýringu. „Hvað er þetta var afritunaraðferð?“ – spurði hann og staðhæfði að hægt væri að skrifa sama texta með sitthvorri höndinni furðuhratt, að því tilskildu að vinstri höndin skrifaði spegilskrift en sú hægri á hefðbundinn hátt. Viðkomandi sagðist hafa prófað þetta sjálfur og það væri með ólíkindum hversu fljótt þessi aðferð vendist.
Þessi tilgáta er í senn galin og stórsnjöll. Um leið og maðurinn varpaði henni fram, kviknaði viðskiptahugmynd í kollinum á mér. Hér er augljóslega komið plott í nýjan Da Vinci-lykil eða viðlíka reyfara. Því ef Leonardó beitti spegilskriftinni sem afritunartækni – þá er ljóst að handritin sem við höfum í höndunum eru bara afritin og að einhvers staðar hlýtur þá að leynast heilsteypt minnisblaðasafn meistarans.
Safn þetta er augljóslega geymt í rangölum Páfagarðs, grafið í jörðu á Þingvöllum eða – sem yrði frekar óvænt tvist, í inkahofi í Suður-Ameríku og þar með óvænt sönnun þess að Leonardó hafi sviðsett eigin dauða en flúið til Vesturheims þar sem hann náði hundrað ára aldri og uppgötvaði bæði viskusteininn og eilífðarvélina.
Ég hvatti viðkomandi til að segja ekki nokkrum manni frá þessu í Óðins bænum, þar til hann væri búinn að fá patent fyrir plottinu og selja kvikmyndaréttinn. Vona að hann sé búinn að ganga frá þessu, úr því að ég er hérna að blaðra frá.
En gæti þetta gengið upp – spegilskrift sem afritunartækni? Og hvar er þá hitt handritið?