Karl Sigurbjörnsson telur að það sé íþyngjandi fyrir börn að vera ekki sjálfkrafa skráð í trúfélag móður við fæðingu. Hugmyndir okkar um hvað sé íþyngjandi fara greinilega ekki saman.
Sjálfur var ég fórnarlamb sjálfvirku skráningarinnar á sextán ára afmælisdaginn minn. Þessa sögu hef ég rakið oftar en einu sinni – meira að segja á þessum vettvangi – en látum samt vaða…
Sú var tíðin að börn hættu að vera börn sextán ára en ekki átján. Sextán ára afmælisdagurinn var því stóráfangi: sjálfræðisaldrinum náð. Ég var Hagaskólapjakkur sem var mjög upptekinn af því að vera uppsigað við guð, enda þaullesinn í Blekkingu og þekkingu eftir Dungal. Það lá því beint við að halda upp á afmælið með því að fara upp á Þjóðskrá (eða var það Hagstofan). Þangað mætti ég ásamt félaga mínum og ætlaði aldeilis að vera fínn maður.
„Hvar fæ ég eyðublaðið til að segja mig úr þjóðkirkjunni?“ – spurði ég hátt og snjallt, til að vera viss um að báðir þjónustufulltrúarnir og parið sem var líklega að fylla út beiðni um lögheimilisbreytingu heyrðu til. Stúlkan í afgreiðslunni umlaði eitthvað um að hún þyrfti að fá kennitöluna. Ég ruddi henni út úr mér og leit sigri hrósandi yfir salinn.
Meinfýsið glott færðist yfir varir stúlkunnar… – „Þú ert ekkert í Þjóðkirkjunni…“ – „Ha???“ – „Nei, þú ert skráður í Óháða söfnuðinn, sjáðu bara hérna…“
„Ehh…“ (og allt í einu mundi ég eftir því að amma heitin hafði þekkt einhvern klerk í Óháða söfnuðinum og skráð sig – og þar með væntanlega börnin sín líka – í þann söfnuð til að ná upp í einhvern lágmarksfjölda safnaðarmeðlima eða til að taka þátt í einhverri kosningunni… og um leið rifjuðust upp fyrir mér öll fréttabréf Óháða safnaðarins sem reglulega duttu inn um bréfalúguna og þaðan beint í ruslið.)
„Öhh… já, ókey… Já, ég ætla altso að segja mig úr honum líka…“ – Rokkmómentið var ónýtt. Sextán ára afmælisdagurinn farinn í vaskinn.
Jú, Karl Sigurbjörnsson: það getur verið býsna íþyngjandi að vera sjálfkrafa skráður í trúfélag móður.