Flugfargjöld

Fyrsti tíminn í forníslensku í dag fór allur í að skipuleggja, panta og borga fyrir tengiflug frá London til Milano. Ég lendi varla í tímahraki milli véla, því á leiðinni utan þarf ég að bíða í um fjóra tíma en kringum sjö á leiðinni tilbaka (já, ég kem aftur) þótt ég muni það nú ekki upp á hár. Styttri varð biðin ekki.

Hvernig er það annars, eru íslensk flugfélög eitthvað vangefin? Iceland Express rukkar mig 35 þúsund krónur fyrir að fljúga með mig til London og heim aftur, þar af kostaði miðinn utan 10 þúsund en leiðin heim 19 (hvað veldur verðmuninum?).

Hvað kostar svo að fljúga með Ryan Air til Milano og tilbaka? 8000 krónur, með sköttum, sérstakt töskugjald innifalið. Ekki nóg með það heldur greiddi ég aðeins fyrir einn miða, því bakaleiðin kostaði 0.1 sterlingspund fyrir utan skatta. Það er semsé hægt að fljúga ókeypis, en það er eftir sem áður skattskylt. Þannig má í síauknum mæli ferðast vítt og breitt um Evrópu án þess varla að borga neitt að heita megi.

Rúsínan í pylsuendanum er auðvitað sú að á meðan ég flýg fyrir rúm 40 þúsund rukka Flugleiðir 111 þúsund krónur fyrir beint flug til Milano. Þar sem kaffið er það besta sem Milano hefur uppá að bjóða má nefna að Te&Kaffi í Smáralind reynist þrátt fyrir allt vera valkostur við evrópska heimsborg. Með tengifluginu reiknast mér þá til að ég hafi „sparað mér“ heilan fjóshaug af peningum sem nota má til ýmislegra bóhemískra hversdagsverka í stað þess eins að þurfa ekki að skipta um vél í miðri flugleiðamáltíð. Að fordæmi Dr. Gunna leyfi ég mér að segja: OKUR!

Nú verð ég að játa að ég er kominn talsvert utan við efnið, ég ætlaði víst að blogga um tilhlökkun. Hún er mikil, og það er að segja ansi lítið.