Óli Gneisti Sóleyjarson

Gagnkynhneigður karlmaður kynnist samkynhneigðri konu og … Höskuldar fylgja.

Chasing Amy er þriðja kvikmynd Kevin Smith og margir af fastaleikurum hans koma fram. Ég hef ekki horft á myndina í mörg ár og það verður að segjast að ég tók betur eftir göllum kvikmyndarinnar í þetta skipti.

Holden og Banky, leiknir af Ben Affleck og Jason Lee, eru teiknimyndasöguhöfundar og bestu vinir. Alyssa, leikin af Joey Lauren Adams, er teiknimyndasöguhöfundur. Hún er frábær en mér finnst eiginlega að þeir tveir hefðu átt að skipta um hlutverk. Annar er sjarmerandi og hinn er Ben Affleck með skegg sem er svo slæmt að því var eytt af veggspjaldinu (við getum sumsé ekki afsakað þetta með því að segja að þetta hafi verið aðrir tímar, þetta var aldrei ásættanlegt).

Þó Alyssa sé samkynhneigð fellur Holden fyrir henni. Það skrýtna er að lokum fellur hún fyrir honum og þau hefja samband. Banky verður afbrýðissamur og byrjar að snuðra um fortíð kærustu besta vinar síns. Það sem hann uppgötvar fyllir Holden af slíkri minnimáttarkennd að hann getur ekki hugsað sér að halda sambandinu áfram.

Kvikmyndin hefur verið réttilega gagnrýnd fyrir að spila inn í draumóra gagnhneigðra karlmanna að þeir geti „snúið“ lesbíum. Ég held samt að Kevin Smith hafi verið að reyna að segja að kynhneigð sé ekki annað hvort eða. Að þetta sé meira eins og Kinsey-skalinn. Sem ég held að sé alveg rétt og ég held að fólk sé meira á þeirri línu í dag. Þetta er undirstrikað þegar Holden upplýsir að hann sé í ekki „algjörlega“ gagnkynhneigður.

Samt er bara svo margt ógurlega klaufalegt í framsetningu á nær öllu sem viðkemur samkynhneigð. Ákaflega vandræðalegt. Kevin Smith hefur líka sagt að gagnrýni hinsegin fólks á myndina sé meira og minna rétt.

Það tekst betur hjá Kevin Smith að skrifa gagnkynhneigða karlmenn. Í grunninn er þetta nefnilega saga af brotthættri og eitraðri karlmennsku. Við sjáum það í drusluskömmun gömlu skólafélagana og vanmáttarkenndinni sem gagntekur Holden.

Kevin Smith er ekki að lofsama þessa menn.

Strax eftir þetta áhorf komst ég að því að það kom út heimildarmynd fyrir ekki löngu síðan sem heitir Chasing Chasing Amy og fjallar um tengsl leikstjórans, sem er hinsegin, við myndina. Ég ákvað að horfa strax á hana og hún mildaði dóm minn töluvert.

Maltin gefur ★★★½ en hann mætti taka eitthvað af þeim og gefa Mallrats (★½!) í staðinn.

Það er vetrarleyfi (í febrúar væntanlega) í heimavistarskólanum) en tvær stúlkur þurfa að bíða lengur eftir því að verða sóttar. Hryllingsmynd.

Í fyrsta lagi var ég að lesa mér til um Anthony Perkins og syni hans. Í öðru lagi var ég velta fyrir mér hvers vegna Emma Roberts (Julia er frænka, Eric pabbi) væri svona óljós í huga mér (ég hef víst bara séð hana í Adult World). Í þriðja lagi var ég að kíkja á kvikmyndaferil Kiernan Shipka. Svo var spurning í Doug Loves Movies um vinsælustu myndirnar með mánaðarheiti í nafninu.¹

Þannig að allt í einu var The Blackcoat’s Daughter út um allt. Leikstjóri og handritshöfundur er Oz Perkins. Bróðir hans Elvis samdi tónlistina. Aðalhlutverkin eru Emma Roberts og Kiernan Shipka (og Lucy Boynton sem ég hafði ekki hugsað um nýlega en var í Sing Street
(2016) sem of fáir hafa séð). Svo er James Remar líka þarna, gaur sem hefur verið í ótal myndum t.d. undarlegu endurgerðinni af Psycho.

Lengst af vissi ég ekkert hvað væri á seyði. Á góðan hátt. Andrúmsloftið byggt upp … Í svona myndum skiptir mig mestu máli að endirinn réttlæti það sem á undan kom. Mér fannst það takast ágætlega en það eru greinilega ekki allir á sama máli. Ég gæti hugsað mér að horfa á hana aftur. Eiginlega er hún að hækka í áliti hjá mér þegar ég er að skrifa þetta og pæla.

Myndin vísar vel og vandlega í fræga hryllingsmynd, samt ekki Psycho.

¹ Spurningin sem Doug spurði var um myndir sem væru nefndar eftir mánuðum. Þessi mynd er líka þekkt sem February.

Úlfur, snákur og vinir þeirra hafa verið stimplaðir sem vondir gaurar allt sitt líf, geta þeir breyst og orðið góðir gæjar?

Nægilega góðir brandarar bjarga þessari teiknimynd að miklu leyti frá fyrirsjáanlega plottinu. Annars var eitthvað við áferðina á persónunum sem ég var ekki að fíla. Mig skortir orðaforða til að tala um slíkt.

Ef ég hefði ekki vitað hið sanna fyrirfram hefði ég haldið að George Clooney væri röddin á úlfinum. En það er í raun Sam Rockwell. Marc Maron er snákurinn og er ástæðan fyrir því að þessi mynd var á radarnum mínum. Hann talaði semsagt um hana í WTF hlaðvarpinu sínu. Awkwafina (rappari), Craig Robinson (margt en ég hugsa aðallega um hann sem Doug Judy í Brooklyn 99) og Anthony Ramos (sem Gunnsteinn segir að hafi verið upphaflegu Hamilton-uppfærslunni) eru hinir vondu gaurarnir. Zazie Beetz er ríkisstjórinn og norski frændi okkar Richard Ayoade er elskulegur naggrís. Svo er önnur (auk Ayoade sem leikstýrði þættinum Critical Film Studies) tenging í Community því Hilary Winston var annar handritshöfundurinn.

Japanskt ættarklan hyggur á hefndir gegn hundum, mun samúræjastrákurinn snúa aftur til að bjarga bestu vinum mannsins?

Nafnið er skemmtilegt. Ef þú fattar ekki, prufaðu að segja það nokkrum sinnum hratt.

Isle of Dogs
Isle of Dogs
Isle of Dogs

Öll fjölskyldan horfði saman á þessa Wes Anderson mynd og allir skemmtu sér vel (þó sumir hafi dottað). Það er fyndið að stoppkvikmyndir Wes Anderson líta alveg eins út og leiknu kvikmyndirnar hans. Kannski viðeigandi af því sviðsmyndir hans líta svolítið út eins og dúkkuhús.

Hundarnir eru allir raddaðir af frægum leikurum. Það er gaman að reyna að átta sig á því hver er hver. Það er auðvitað vísbending fólgin í því að Wes Anderson notar sömu leikarana aftur og aftur.

Mögulega var ég aðeins hrifnari af hinni stoppkvikmyndinni hans, Fantastic Mr. Fox (2009). Ekki að það skipti máli, bara í mín uppröðun á uppáhalds Wes Anderson myndunum.

Líf ungrar einmana konu umturnast þegar hún eignast nýja samstarfskonu í unglingafangelsinu þar sem hún vinnur, sálfræðing sem hefur nýjar og ferskar hugmyndir um hvernig hún getur hjálpað skjólstæðingum sínum. Sálfræðileg hrollvekja.

Thomasin McKenzie og Anne Hathaway í mynd sem gerist árið 1964 (svipað tímabil og í Last Night In Soho, bara annað land). Ég ákvað að láta vaða eingöngu með þær upplýsingar. Enda eru þær góðar. Ég er ekki alveg viss um myndina sjálfa.

Eileen er dökk. Það eru vissulega fyndin atriði en þau falla svolítið í skuggann af öllu hinu. Þar sem myndin er byggð á bók vaknar sjálfkrafa sá grunur að það vanti eitthvað, að mikilvægum þráðum hafi verið sleppt. Ég er samt ekki að fara að lesa bókina til að vera viss.

 

Kona lendir í veseni með Airbnb. Það er ágætis hugmynd að hryllingsmynd.

Georgina Campbell er í aðalhlutverki, ég hef ekki séð hana áður en finnst líklegt að ég muni sjá hana aftur. Kunnuglegu andlitin eru Justin Long og Bill Skarsgård.

Það er ýmislegt gott við þessa mynd en síðan er margt klisjukennt. Þegar ég get ítrekað talið í huganum 1, 2, 3 … og síðan kemur eitthvað „óvænt“ þá er það ekki óvænt.

Verst er augnablikið með slæmu ákvörðuninni sem er óhóflega ótrúverðug.

Tvær fjölskyldur upplifa mjög dramatískan ísstorm.

Myndin er uppfull af leikurum sem mér líkar við. Kevin Kline, Sigourney Weaver, Elijah Wood, Christina Ricci … Samt virkaði myndin ekki á mig. Tobey Maguire var þarna líka en hans hluti myndarinnar virkaði svo ótengdur öllum hinum að það hefði næstum mátt sleppa honum.

Þetta virkaði bara svolítið þvingað allt saman. Kannski er það hve viljandi tilfinningalega fjarlægar persónurnar eru sem varð til þess að ég náði ekki að tengja við söguna. Það hjálpaði líklega ekki að á ákveðnum tímapunkti mundi ég að ég hafði heyrt um dramatískan hápunkt myndarinnar og var eiginlega bara að bíða eftir honum.

Maltin gefur ★★½ þó margir gagnrýnendur elskuðu þessa mynd. Hann er á svipaðri skoðun og ég. Mér fannst fötin líka skemmtileg. Síðan kemur ein af þessum beittu línum sem Leonard laumar stundum og er eiginlega harkalegri en stjörnuskorturinn.

A film one can admire without actually enjoying.

Utanríkisráðherra Bandaríkjanna rifjar upp kynni við gamlan nágranna og rómantík tekur völdin.

Seth Rogen og Charlize Theron. Bob Odenkirk er líklega fyndnastur. Any Serkis er með undarlega gamalmennaförðun sem lítur út eins og undarleg gamalmennaförðun.

Týpísk óskhyggjumynd um stjórnmálamann sem er heiðarlegur og góður. Rómantíkin fyrirsjáanleg. Voðalega tíunda áratugsleg. Full teygð. Fyndin atriði en ekki nógu mörg.

Ástir, lygar og afbrot í skugga stéttaskiptingar og fordóma á fjórða áratug tuttugustu aldarinnar í Englandi.

Mynd sem mig grunaði alltaf að yrði erfið þannig að ég lét hana alltaf bíða. Leikararnir eru allir góðir. Langa skotið er ákaflega flott. Framan af greip hún mig. Tímaflakkið var samt að miklu leyti óþarft.

Í lokin hrynur allt sem hefur verið byggt upp. Það að setja mynd sem er leikstýrt af karlmanni, skrifuð af karlmanni og byggð á bók eftir karlmann í búning sjálfsævisögu konu skilur eftir óbragð í munninum. Ég mun ekki frekar en venjulega fara út í söguþráðinn en efnið er það viðkvæmt að ég get ekki komist yfir þetta.

Bláendirinn á myndinni hafði í kjölfarið enga tilfinningalega vigt.

Nú hef ég ekki lesið bókina en kannski er það öðruvísi þegar þú ert með nafnið á höfundinum með stórum stöfum framan á henni. Mig grunar samt að þetta sé samt slæmt þar líka.

Ég veit ekki hvort ég hefði verið á sömu skoðun ef ég hefði séð hana 2007 enda hef ég lært töluvert í millitíðinni.

Maltin gefur ★★ sem er sanngjarnt.

Sólarhringur í lífi ungs fólks í L.A. við lok tíunda áratugar tuttugustu aldar (2000 er lokaár áratugarins og aldarinnar því þannig virka tölurnar).

Sumir leikara GO voru á toppnum um þetta leyti. Katie Holmes, Breckin Meyer, Taye Digg og Jay Mohr. Jane Krakowski og Timothy Olyphant urðu frægari þegar á leið. Melissa McCarthy er í örlitlu hlutverki. Sarah Polley er eiginlega betur þekkt sem leikstjóri í dag (t.d. Away From Her).

Ég missti alveg af þessari mynd á sínum tíma en hef heyrt talað um hana. Hún er mjög síns tíma. Ekki það að ég hafi mikla innsýn í reynsluheim þessa fólks. Það kemur ykkur væntanlega rosalega á óvart að ég missti alveg af reifi og e-töflum.

Maltin gefur ★★ og líkir henni við Pulp Fiction í neikvæðum tón. Það er ekki fráleitt hjá honum. Ég var ekki alveg að fatta tóninn í myndinni en það lagaðist að mestu þegar á leið. Mig grunar að ég hefði meira gaman af því að sjá myndina í annað sinn.

Tólf ára strákur í London er augljóslega Artúr konungur nútímans. Jákvæð fjölskyldumynd.

Joe Cornish hefur unnið mikið með Edgar Wright, fyrst sem handritshöfundur og leikari. Það var hins vegar Attack the Block (sem gat líka af sér feril John Boyega) sem kom honum á kortið. Ég missti af henni á sínum tíma, eins og fleiri, en sá síðan í fyrra. Sú fjallar um fátæka krakka í London sem fást við geimverur. Hún er stórkostleg.

Í The Kid Who Would Be King miðar Cornish á aðeins yngri krakka. Flestir dómar sem ég hef lesið um hana segja nokkurn veginn það sama, ekki jafn góð og Attack the Block. Sem er satt. Sérstaklega af því hún dalar aðeins um miðbikið. Hefði mátt stytta. Söguþráðurinn og framvindan er kjánaleg.

Ég hló samt mikið og oft. Strákarnir líka. Stjarna myndarinnar er Angus Imrie sem er þó ekki í jafn stóru hlutverki og helstu söguhetjurnar. Bara fyndinn í hlutverki sem hefði auðveldlega klúðrast. Imrie var líka í Star Trek: Prodigy (sem ég hef ekki enn séð), Mickey 17 og Emma (sem er alveg á stóra listanum mínum).

2002 eyðir stúlka síðasta ári skólaskyldunnar í að rífast við mömmu sína, eltast við stráka og dreyma um að sleppa frá Sacramento. Hún giftist ekki verðandi forseta Bandaríkjanna. Það var misskilningur af minni hálfu og varð til þess að ég frestaði alltaf að kíkja á myndina.

Greta Gerwig er leikkona, handritshöfundur og leikstjóri. Hún leikstýrði Barbie. Árið 2002 kláraði hún skólaskylduna og flutti frá Sacramento til New York. Sumsé, frekar sjálfsævisöguleg mynd.

Saoirse Ronan leikur titilhlutverkið og áður en ég kláraði að skrifa þessa setningu fletti ég henni upp til að komast að því hvort hún væri í alvörunni írsk (mjög írskt nafn og síðan er millinafnið hennar Una) og hún er það vissulega en mér fannst skemmtilegt að sjá að hún bjó með fjölskyldunni sinni í bæ sem heitir Howth sem er dregið af norræna orðinu höfuð. Svo segir Wikipedia, af samhenginu myndi ég giska að þetta sé orðið höfði.

Aðalpersónan Lady Bird er á köflum óþolandi en það er hlutverk unglinga. Mamma hennar er leikin af Laurie Metcalf sem hefur leikið í ótalmörgu en ég man helst eftir henni fyrir að leika systur Roseanne í samnefndri sjónvarpsþáttaröð. Mamma er líka frekar óþolandi á köflum. Pabbinn sleppur betur. Timothée Chalamet er samt verstur, persónan hans. 

Fólk er svo hrifið af þessari mynd að ég bjóst jafnvel við meiru en varð samt ekkert fyrir sérstökum vonbrigðum. Góð myndi.

Blautbúningshetjan okkar eignast nýja búningaklædda vini.

Það er erfitt að afbyggja ofurhetjur í framhaldsmynd. Og það tekst ekki hér. Meira af því sama. Meira af harmleikjum. Fleiri hetjur. Fleiri óvini.

Við fáum Jim Carrey en ekki í skemmtilega gírnum. Við fáum Donald Faison (Clueless, Scrubs) en hann fær ekki mikið að gera. John Leguizamo nær næstum flugi.

Vandinn er að Hit-Girl er aðalpersóna fyrri myndarinnar og persóna Kick-Ass virkar fyrst og fremst í samspili við hana. Þegar hann er einn með nýju vinum sínum er þetta ekki sérstaklega áhugavert.

Maltin gefur ★½ sem er í lægri kantinum en hann var ekki hrifinn af hinni heldur.

Allt fer úr böndunum í nýreistu háhýsi. Byggt á samnefndri bók J. G. Ballard.

Free-Fire var nægilega áhugaverð til þess að ég ákvað að skoða aðra mynd frá hjónunum Ben Wheatley og Amy Jump. Þessi mynd er einmitt líka áhugaverð en ekki sérstaklega góð, eiginlega verri en Free-Fire. Það besta sem ég get sagt um hana er að það voru nokkrar fyndnar línur.

High-Rise inniheldur þjóðfélagslega gagnrýni, sem ég held að ég sé að mestu sammála, en umgjörðin er dregur úr allri vigt. Annað hvort veit þessi mynd ekki hvað hún vill vera eða hún einfaldlega missir fullkomlega marks. Maukuð mynd, maukaður boðskapur.

Tom Hiddleston bjargar því litla sem bjargað verður og Elisabeth Moss (sem ég vissi ekki að væri hálf-bresk) er góð þó hún fái lítið að gera.

Hjúkrunarfræðingur nær persónulegu sambandi við guð en það hjálpar henni ekki að komast yfir eigin áföll eða tengjast öðru fólki. Sálfræðileg hryllingsmynd um einmannaleika.

Þar sem ég var ákaflega hrifinn af Love Lies Bleeding setti ég Saint Maud, fyrri mynd Rose Glass, á stóra listann minn. Þær eru ákaflega ólíkar nema að því leyti að setja fókusinn á konur.

Myndin nýtir sér það að vera á smáum skala. Fáar persónur, fáir tökustaðir og einungis 84 mínútur að lengd. Hún þrengir að áhorfandanum sem veit ekki alltaf hvað er á seyði.

Glæpamaðurinn Christopher Lambert reynir að heilla fegurðardísina Isabelle Adjani milli þess sem hann lendir í ævintýrum í neðanjarðarlestarkerfi Parísar.

Luc Besson gerði eina af mínum uppáhaldsmyndum en ég er ekki sérstaklega hrifinn af öðrum myndum hans. Þær eru ekki slæmar þannig séð, bara ekki sérstaklega góðar.

Það sama gildir um Subway. Söguþráðurinn er þvæla. Hún keyrir áfram á útlitinu og sjarma aðalleikaranna (sem hefðu samt getað gert meira ef persónurnar þeirra hefðu verið áhugaverðari). Það er ekkert mikið meira við myndina. Nema auðvitað að sjá Jean Reno í öðruvísi hlutverki en við erum vön.

Maltin gefur ★★ sem er á réttu svæði.

Ungur maður ákveður að kaupa sér blautbúning og berjast við glæpamenn.

Það er ekki frumlegt að afbyggja teiknimyndasöguhetjur. Það að gera það svona vel er afrek.

Kick-Ass er vissulega ofbeldisfull en ég verð að segja að mér þykir það heiðarlegra en það sem við sjáum almennt í ofurhetjukvikmyndum. Það er ekki verið að fegra morðin og fela blóðið til þess að fá yngri krakka í bíósali.

Kick-Ass er titilpersóna myndarinnar, leikinn af Aaron Taylor-Johnson sem hefur víst komið fram í áhugaverðum myndum þó ég hafi ekki beint tekið eftir honum þar.

Nicolas Cage er Big-Daddy, og þetta er skemmtilegur Cage sem dansar réttum megin við línuna.

Hit-Girl er samt númer eitt, tvö og þrjú. Chloë Grace Moretz nær að vera krúttlegi krakkinn og miskunnarlausa drápstólið. Sérstaklega í atriðinu þar sem spagettívestraþema Ennio Morricone gefur tóninn.

Skondið að þetta sé sama ár og Let Me In. Fæstar barnastjörnur ná að skilja eftir sig jafn blóðuga slóð.

Auðvitað finnst mér þetta betri mynd en MCU-myndirnar eða Batman-myndirnar hans Nolan … Spider-Verse er hins vegar annað mál.

Craig Ferguson kemur snöggt fyrir í sjónvarpi sem hann sjálfur. Og gleymum ekki McLovin.

Maltin gefur ★★ sem er í hans anda.

Ég þarf endilega að lesa teiknimyndasögurnar.

Dick Tracy er teiknimyndasögulögga sem berst við undarlega glæpamenn með talstöð í úrinu sínu.

Þegar á leið myndina sannfærðist ég um að þrátt fyrir að ég hafi ekki munað það fyrirfram þá hefði í raun séð þessa mynd áður. Hún var bara ekki áhugaverð á litlum sjónvarpsskjá.

Útlitið, stæling á myndasögustílnum, er það áhugaverðasta við myndina. Það gerir hana þess virði að leita uppi og sjá. Hún er rökrétt „framhald“ af Batman Tim Burton sem kom út árið áður. Danny Elfman sér meira að segja um tónlistina hér (og stundum er hún full lík Batman).

Warren Beatty leikstýrði og leikur titilhlutverkið. Leikaravalið er ótrúlegt og vegna þess að allir eru farðaðir í botn eru sumir óþekkjanlegir.

• Al Pacino
• Catherine O’Hara
• Charles Durning
• Colm Meaney
• Dick Van Dyke
• Dustin Hoffman
• Estelle Parsons
• Glenne Headly
• James Caan
• Kathy Bates
• Madonna
• Mandy Patinkin
• Michael J. Pollard
• Paul Sorvino
• Seymour Cassel
• William Forsythe

Flestir nýta tækifærið og ofleika skemmtilega. Reyndar misskemmtilega. Söguþráðurinn sjálfur er rugl.

Það er síðan áhugavert að Warren Beatty lenti í langdregnum málaferlum til þess að halda réttindunum yfir persónunni Dick Tracy. Til þess að viðhalda þeim gerði hann nokkra staka sjónvarpsþætti þar sem Leonard Maltin tekur viðtal við Dick Tracy. Undarlegheit.

Maltin gefur einmitt ★★★.