Það var ægilega hressandi að fara í badminton í dag þó forföllin hafi slegið öll met. Heiða að passa, Eva að drepast í löppinni … man ekki hvað kom fyrir Hildi. Þegar við vorum að skutla þeim systrum niður í bæ í gærnótt (spilandi Queen að beiðni Evu) þá var Eva að tala um að ég ætti bara að ná í hana og taka með í badminton. Hún var innilega sannfærð um að hún myndi verða nógu hress þrátt fyrir fótinn og áfengisneysluna. Ég sagði að ég myndi hringja í hana með fyrirvara og spyrja um hressleika sem hún hefur örugglega verið þakklát fyrir í morgun.
Þetta var semsagt í fyrsta skipti í langan tíma sem við Eygló förum tvö ein og það var gaman að vinna alla leikina, annað en þegar Heiða er með. Ef einhver ætlar annars að efast um karlmennsku mína á þeim forsendum að ég sé endalaust að spila við stelpur þá vísa ég því á bug enda myndi Heiða rústa flestöllum karlmönnum í badminton (og þónokkuð mörgum í fótbolta). Eva er líka frekar öflug.
Ég er farinn að finna fyrir miklu meiri hreyfiþörf en nokkurn tíman áður, hugsanleg að það að vinna erfiðisvinnu í sumar hafi ýtt þessu af stað. Mig langar alveg ægilega að fara í sund og synda, synda lengra en síðast (sem ætti að vera auðvelt ef ég forðast skriðsund). Einn daginn enda ég með því að fara út að hlaupa, það verður áhugavert.