Author: Óli Gneisti

Unglingsstúlka sem er leið á að vera óspennandi leyfir sér að spinna sögu en missir síðan takið á þræðinum.

Easy A er mynd sem hefði getað verið frábær en missir of oft takið á takti og tón. Hún var á köflum ákaflega fyndin.

Emma Stone augljóslega frábær. Stanley Tucci og Patricia Clarkson er ákaflega skemmtileg sem foreldrarnir. Amanda Bynes, sem ég þekki bara úr fyrirsögnum, kemur mjög sterk inn í hlutverki skúrksins sem heldur að hann sé bjargvætturinn. Gaman að sjá Dan Byrd sem var góður í Cougar Town (og í gestahlutverki í Community).

Starfsfólks skólans eru m.a. Thomas Hayden Church, Lisa Kudrow og Malcom McDowell, þau fyrstnefndu góð en sá þriðji er voðalega lítið nýttur sem skólastjórinn.

Hérna leikur Aly Michalka í mynd með Stanley Tucci en systir hennar lék með honum í The Lovely Bones. Mér líkar betur við hann sem svalan pabba heldur en barnamorðingja.

Maltin gefur ★★½.

Óli gefur ★★★☆☆.

Gaur er kallaður til að rannsaka dauða nema við herskólann West Point árið 1830.

Það er hálfgerður höskuldur í öllum lýsingum á The Pale Blue Eye og ég er eiginlega tilneyddur til að gera það sama. Ef þið viljið ekkert vita getið þið stoppað núna.

Útlitslega er The Pale Blue Eye ákaflega vel heppnuð. Það virðist hafa verið mikið lagt í búninga og sviðsmynd. Bara ef myndin sjálf hefði verið betri.

Christian Bale er rannsakarinn og bara fínn sem slíkur. Við höfum síðan Lucy Boynton, Charlotte Gainsbourg, Gillian Anderson og meiraðsegja óþekkjanlegan Robert Duvall. Verst er að þau hafa mjög takmarkaðan efnivið. Ég hafði á tilfinningunni að þau væru öll að gera sitt besta.

Svo kemur höskuldurinn sjálfur, Harry Melling er í hlutverki Edgar Allan Poe. Honum tekst ágætlega til við að búa til trúverðuga en óspennandi útgáfu af skáldinu.

Margir höfundar eru greinilega spenntir fyrir því að setja sögulegar persónur í uppskáldaðar aðstæður og búa til einhvers konar baksögur sem eiga að skýra líf þeirra og verk. Það mistekst bara svo rosalega oft.

The Pale Blue Eye hvirflast í kringum gátu og rannsóknina á henni. Mér tókst ekki að hafa sérstakan áhuga á henni og úrlausnin, sem var að sumu leyti kjánaleg, hafði því ekki mikil áhrif á mig. 

Óli gefur ★★☆☆☆

Þegar hættulegustu kjarnorkueldflaug er rænt er engin önnur lausn en að kalla til hasarhetjuna MacGruber.

Ýmsir eru á því að MacGruber sé einhver besta gamanmynd síðari ára. Þetta er víst byggt á persónu úr Saturday Night Life sem ég þekki ekkert.

Will Forte getur verið ógurlega fyndinn en hérna er hann oft á grensunni með að vera óhóflega kjánalegur. Val Kilmer er illmennið og fer vel yfir toppinn. Kristen Wiig fær ekki mikið að gera, hún verður aðallega fyrir gríni. Ryan Phillippe er merkilega skemmtilegur sem eðlilegi gaurinn.

MacGruber gerir grín að hasarmyndum níunda og tíunda áratugarins en MacGyver er greinilega helsti innblásturinn. Ég veit ekki hve margir muna eftir honum.

Myndin er fyndin en ekkert mikið meira. MacGruber er tegund af grínmynd sem ekki er gerð lengur, ekki einu sinni árið 2010. Helst af öllu minnir hún mig á Hot Shots! (eða Deux).

Maltin gefur ★★½.

Óli gefur 👍 og ★★⯪☆☆.

Stúlka er myrt og segir okkur söguna af aðdraganda þess og eftirmálum.

Ég man eftir að hafa lánað út bókina Svo fögur bein eftir Alice Sebold frekar oft þegar ég vann á Borgarbókasafninu. Ég las hana samt aldrei og hafði ekki séð myndina fyrren núna. Peter Jackson hefur gert mjög góðar myndir, það er bara svolítið langt síðan.

The Lovely Bones rifjaðist upp fyrir mér þegar ég var að skoða leikferil Saoirse Ronan. Ég varð svo minna spenntur þegar ég sá að Mark Wahlberg væri þarna líka. Hann er ekki uppáhaldið mitt þó hann sé fínn í að leika óþolandi gaura frá Boston. Hann tengir við þau hlutverk. Í gær kíkti ég feril Rachel Weisz og sá að hún væri líka í myndinni. Þannig að ég læt mig hafa það.

Efni The Lovely Bones gerir það að verkum að hún getur togað fram tilfinningar. Síðan taka við endalaus súrealísk atriðinu úr handanheimum sem minna helst á What Dreams May Come. Þau atriði eru höfuðverkjavekjandi tölvugrafíkarfyllerí.

The Lovely Bones er á mörkunum að vera sálfræðileg hryllingsmynd og ég held að hún hefði verið betri sem slík. Það hefði verið hægt að klippa út mest af sýrutrippinu sem hefði líka stytt langdregna mynd.

Endirinn var frekar kjánalegur.

Margir hrósa leik Stanley Tucci í myndinni en mér fannst hann líta út eins og gaur sem ætlaði að hræða krakka með því að klæðast barnaníðingsgrímubúning.

Saoirse Ronan er ákaflega góð. Systir hennar er leikin af Rose McIver (nýsjálenska mafían) sem var í skemmtilegasta uppvakningagamanmorðgátuþætti allra tíma, iZombie.

AJ Michalka er í litlu hlutverki, hún var Catra í She-Ra and the Princesses of Power þáttunum og lék í Super 8 (vissuð þið að JJ Abrams afrekaði einu sinni að gera góða mynd). En ég nefni AJ sérstaklega af því systur hennar Aly lék líka í iZombie.

Susan Sarandon kemur með svolítinn húmor í myndina en því miður verð ég að hryggja ykkur, það er mun meira af Mark Wahlberg en Rachel Weisz í myndinni.

Maltin gefur ★★½ sem mér þykir full mikið.

Bestu bardagamönnum heims er boðið að mæta á mót á eyju auðkýfings.

Í gegnum tíðina hef ég vanrækt myndir Bruce Lee. Vonir mínar voru hóflegar. Það sem Enter The Dragon skortir er vitrænn söguþráðir og heildstæðar persónur. Það var ekki það sem ég var að leita að.

Þetta er auðvitað ákaflega áhrifamikil mynd. Ég hef séð endalausar vísanir í hana. Frægasta atriðið er lokabardaginn í speglasalnum og það er alveg af góðri ástæðu. Umfram það voru bara mörg skemmtileg skot.

Ég bjóst við að bardagaatriðin yrðu gamaldags miðað við allt sem hefur komið í kjölfarið. Það var bæði rétt og rangt hjá mér. Atriðin voru oft hægari en í nýrri myndum en mig grunar að það tengist því frekar að kvikmyndatakan sjálf sé liprari í dag. Það er ennþá gaman að sjá hvernig Bruce Lee „dansaði“.

Ef þið eruð alveg rosalega glögg getið þið séð 19 ára Jackie Chan taka utan um hetjuna okkar. Líklega auðveldara að kíkja á myndina sem fylgir færslunni.

Maltin gefur ★★★½ sem er fínt.

Svikahrappabræður í hringiðu svika.

Mér leið mjög svipað og þegar ég var að horfa á Brick, fyrri mynd Rian Johnson. Mig langaði nefnilega rosalega að líka við myndina.

Það besta við The Brothers Bloom er Rinko Kikuchi. Hún gerir svo mikið með svo litlu. Rachel Weisz er það næstbesta. Titilpersónurnar leiknar af Adrien Brody og Mark Ruffalo náðu mér ekki.

Myndir um svikahrappa eru vandasamar. Það þarf að vera eitthvað vit í svindlunum sjálfum en ég keypti þau aldrei. Það þarf að dansa vandlega til þess að láta alvöru og fáránlegheit virka saman og það tekst ekki hér.

Í myndinni útskýrir persóna Rachel Weisz hvernig búa má ná fram camera obscura (myrkrunarhús)¹ áhrifum með vatnsmelónu. Svo skemmtilega vill til að systir leikkonunnar, Minnie, er listamaður sem sérhæfir sig í verkum byggða á þeirri tækni.

Rachel er annars gift Daniel Craig sem er þekktastur² fyrir að leika Benoit Blanc í Knives Out seríu Rian Johnson. Ég missti annars alveg af Joseph Gordon-Levitt hérna, alveg eins og í Glass Onion.

Maltin gefur ★★½ og ég er eiginlega sammála.

¹ Camera obscura er auðvitað rótin af orðinu yfir myndavél og þá er camera herbergi.
² Reyndar lék hann í einhverri annarri seríu en ég hef ekki kíkt á þær myndir hans.

Auðkýfingur býður í morðgátuteiti þar sem gestirnir eiga að leysa hans eigið morð. Er það í alvörunni góð hugmynd? Gæti þetta endað með raunverulegri ráðgátu?

Sjálfstætt framhald af hinni mjög svo skemmtilegu morðgátumynd Knives Out. Leikstjóri og handritshöfundur er Rian Johnson sem var hataður af ömurlegustu týpunni af nördum fyrir sína Star Wars mynd þó, eða vegna þess, að hann reyndi að kveða niður erfðasynd seríunnar. Auðvitað eru pólitískir tónar (ekki einu sinni undirtónar) í þessari mynd.

Reglulega hugsa ég með sjálfum mér að John Mayer er, og ég skal orða það án gildisdóma, asnalega skrýtinn. Það var Janelle Monáe sem minnti mig á það. Hán er líka hjarta myndarinnar.

Daniel Craig snýr aftur sem Benoit Blanc, besti einkaspæjari í heimi. Hreimurinn hans fór áfram í taugarnar á fólki sem telur sig vita hvernig hann ætti að vera. Mér finnst hann bara skemmtilegur.

Jessica Henwick er leikkona sem ætti að fá stærri hlutverk. Hún var það eina góða við Járnhnefaþættina á Netflix. Ég þekkti hana ekki strax enda minnti hún mig helst á Meg Tilly (fæðingarbletturinn kannski frekar en að þær hafa báðar kínverskar rætur).

Edward Norton, Kate Hudson, Dave Bautista, Kathryn Hahn, Madelyn Cline og Leslie Odom Jr. (sem Gunnsteinn þekkir vel út af Hamilton) eru restin af meginleikhópnum.

Þegar kom í ljós um hvað myndin snerist hugsaði ég með sjálfum mér að þessar aðstæður væru ákaflega kunnuglegur, mjög svipaðar kvikmyndinni The Last of Sheila (1973). Mikið hefði ég verið stoltur af sjálfum mér ef ég hefði líka þekkt Stephen Sondheim, sem samdi handritið að þeirri kvikmynd, í gestahlutverki sínu í The Glass Onion (nokkrum mánuðum fyrir dauða sinn). Ég þurfti að fletta því upp.

Ég þekkti hina sem deildu skjánum með Sondheim. Einn af þeim lék einmitt í upprunalegu uppfærslunni af söngleik hans Sweeney Todd árið 1979 en lést stuttu eftir að Glass Onion var frumsýnd. Þarna var líka gaur sem semur bækur tengdar Sherlock Holmes (en er mögulega þekktari sem leikari og …). Og sá fjórði vann svo með leikstjóranum Rian Johnson í þáttunum Poker Face (sem ég hef ekki séð).

Það eru margir aðrir sem kíkja snöggt við. Gaman gaman.

Ég ætti að búa til sérstakt efnisorð til að tengja saman faraldursmyndir (Pearl og X eru augljós dæmi). Í þessi tilfelli er það ekki falið heldur innlimað í söguþráðinn.

Glass Onion er fyndnari en Knives Out. Stundum næstum kjánaleg. Það væri hægt að pirra sig á því en heildin er nógu góð til að ég sætti mig við það.

Í lok árs er von á framhaldi. Ég hlakka til.

Jack Burton flækist inn í mikil vandræði í Kínahverfi San Francisco.

Það er alveg óvart að ég hafði ekki séð þessa mynd áður. Ég hef meira að segja byrjað á henni en þurft að hætta vegna einhverrar uppákomu.

Myndin er kjánaleg og fyndin. Mörg bardagaatriðin eru mjög skemmtileg. Að einhverju leyti er hún á grensunni með steríótýpur en stærsta steríótýpan er Kurt Russell sem heimski Bandaríkjamaðurinn sem talar eins og John Wayne og hefur mikla oftrú á sjálfum.

Mögulega væri ég gagnrýnni ef ég hefði ekki hlustað á Jessica Gao (Emmy-verðlaunahafi fyrir súrgúrku Rikka) tala mjög jákvætt um myndina þegar umfjöllunarefnið var asískar staðalmyndir.

Það er annars erfitt að finna Hollywood-mynd þar sem eru jafn margir kínverskir leikarar eða af kínverskum uppruna að leika kínverskar persónur. Það er ótrúlega algengt að láta bara duga að finna einhvern leikara sem lítur út fyrir að vera af asískum uppruna. Síðan höfum við örfáa hvítingja.

Auðvitað er sérstaklega gaman að sjá James Hong sem lék í nær bókstaflega öllum kvikmyndum með kínverskum persónum, hann virðist bókstaflega hafa gert allt allsstaðar í einu.

Victor Wong er samt í sérstöku uppáhaldi hjá mér. Hann fékk víst hjartaáfall aðfaranótt 12. september árið 2001 eftir að hafa eytt deginum í að reyna að fá fréttir af sonum sínum sem voru í borginni. Ég komst líka Paul Tillich kenndi honum í háskóla. Fróðleikspunktur fyrir guðfræðinörda.

Margir leikarar úr Big Trouble in Little China unnu fljótt aftur saman í The Golden Child (sem ég hef séð einu sinni, það dugar) og/eða The Last Emperor (sem mig langar að sjá aftur á stórum skjá þar hún er eftirminnilega falleg frekar en góð).

Helstu hvítu leikarar myndarinnar eru Kurt Russell og Kim Cattrall. Þau eru merkilegt nokk miðpunkturinn á veggspjaldinu.

Maltin var ekki skemmt og gaf ★½, sama og hann gaf The Thing. Hann hataði samt ekki öll verk Carpenter því Assault on Precinct 13 (1976) fékk ★★★½.

Elísabet I verður drottning og þarf að standast allskonar áskoranir, raunverulegar og uppskáldaðar.

Þessi mynd fjallar um að kaþólikkar séu vondir og lúmskir. Þeir fremja ótal illvirki vegna illsku sinnar, ólíkt mótmælendunum sem eru góðir gæjar sem neyðast til að gera slæma hluti til að tryggja almannahag.

Elizabeth er næstum óbærilega kjánaleg mynd. Það er ekki minnsta vit í því hvernig hrært er upp í sögulegum atburðum. Það er í sjálfu sér ekkert að því að hunsa það sem gerðist í raun. Það hafa verið gerðar margar góðar myndir sem rugla í mannkynssögunni. Shakespeare var líka góður í þessu. Skáldskapurinn hérna er bara ekki vitrænn, áhugaverður eða skemmtilegur.

Það er svo margt raunverulega áhugavert í sögu Elísabetar en flestu er bara sleppt eða afskræmt þannig að ekkert spennandi er eftir. Við fáum samband hennar við Robert Dudley (hvers bróðir var drottningarmaður Jane Grey í örfáa daga). Stóra spurningin í því sambandi er samt ekki hvort þau sváfu saman heldur hvort hann myrti eiginkonu sína í von um að geta gifst drottningunni.

Hrærigrautur raunverulegra atburða nær hápunkti í lokin þegar okkur er tilkynnt að Elísabet hafi ríkt í 40 ár í viðbót sem þýðir að árið er 1564 en við höfðum rétt áður séð aftöku hertogans af Norfolk sem átti sér stað 1572. Hefði ekki bara verið hægt að sleppa því að gefa upp þessa tölu?

Mér fannst atriðin með Maríu Englandsdrottningu lykta af kvenfyrirlitningu. Síðan er skellt inn smá hómófóbíu (sem var þó vissulega framför frá Braveheart).

Það hefur verið mikið talað um leiksigur Cate Blanchett í hlutverki Elísabetar en ég gat einfaldlega ekki komist yfir hvað þetta var allt vitlaust. Ég sá eiginlega ekkert gott við frammistöðu neinna leikara í myndinni þó margir þeirra séu venjulega frábærir.

Mér fannst franski sendiherrann bæði stirður og kunnuglegur, það var víst hinn eftirminilegi sparkari Eric Cantona. Alveg hafði ég gleymt leiklistarferli hans enda var ég þá nær hættur að fylgjast með fótbolta.

Emily Mortimer er til staðar í gegnum alla myndina en fær varla að segja neitt. Vissuð þið að hún er dóttir John Mortimer sem skrifaði Rumpole-bækurnar?

Ef þið vandið ykkur getið þið séð tólf ára Lily Allen í hópi fylgdarmeyja drottningarinnar. Þið þekkið hana á því að hún er lágvaxin og lítur út eins og hún sjálf (stendur fyrir aftan Cate Blanchett á myndinni sem fylgir).

Maltin gefur ★★★ sem þýðir að hann féll ekki alveg fyrir henni en því miður bendir hann í þetta skiptið ekki á hið augljósa, myndin þjáist af oflengd.

FBI-fulltrúi hefur undarlegt samband við raðmorðingja. Hryllingsmynd.

Ég ákvað að reyna aðra mynd frá Oz Perkins, Longlegs. Blehh. Kjánalegheit og fyrirsjáanleiki eyðileggja góðu partana.

Aðalhlutverkið leikur Maika Monroe sem ég hef ekki séð í neinu öðru. Nicholas Cage er eftirminnilegastur en þetta er asnalega skrýtinn Cage, ekki skemmtilega skrýtinn.

Það vottar kannski fyrir höskuldum hérna í framhaldinu.

Það er mjög auðvelt að draga ákveðna ályktun um persónu Cage en ég held að hún sé ekki rétt. Ef þú þekkir myndina af Marc Bolan í bakgrunninum og veist eitthvað um glamrokk hans tíma er nokkuð ljóst hver innblásturinn er. Það er samt nokkur bjartsýni fólgin í því að áhorfendur almennt nái þeim vísunum.

Klisjukenndustu partarnir eru satanismi og Opinberunarbókin. Satanistar sem segja „Heill Satan“ eru bara óhóflega kjánalegir, mig minnir að þetta hafi líka verið í The Blackcoat’s Daughter.

Fréttakona leitar að raðmorðingja en það kemur í ljós að hann er algjör skepna.

Howling er varúlfamynd frá Joe Dante en ég er ekki einu sinni viss hvort ég hafi séð hana áður eða ekki. Umbreyting varúlfsins er flott, eiginlega afrek á síns tíma mælikvarða en hún hægir á myndinni. Söguþráðurinn er ekki slæmur en frekar óspennandi.

Helsti galli myndarinnar er mögulega húmorsleysið. Jú, það eru stakir brandarar en alltof fáir. En kannski er vandamálið samt aðallega að mér leiðast varúlfamyndir. 

Dee Wallace er í aðalhlutverki og mig minnir að hún hafi í kjölfarið fengið hlutverk mömmunnar í E.T..

Það eru margir fastaleikarar Dante í myndinni, Robert Picardo (Star Trek Voyager) í fyrsta sinn en Dick Miller í fjórða skiptið. John Carradine (pabbi David, Robert og Keith hvers dóttir er Martha Plimpton) og Slim Pickens eru fulltrúar eldri kynslóðarinnar. Roger Corman (sem ég þekkti af baksvipnum) og John Sayles (annar handritshöfundurinn) eru í litlum hlutverkum.

Maltin gefur ★★★ sem er í hærri kantinum.

Smáglæpamenn í London koma sér í vandræði og reyna að koma sér úr vandræðum en þetta er vítahringur.

Lock, Stock and Two Smoking Barrels var hluti af öldu kvikmynda sem komu í kjölfar Pulp Fiction og var oft stimpluð sem breska útgáfan. Mér þótti hún frábær á sínum tíma en núna fannst mér hún bara fín. Persónurnar eru frekar flatar þrátt fyrir að yfirlesturinn útskýrði fyrir áhorfendum hvers vegna þessir gaurar (endalaust magn af karlmönnum) væru eftirminnilegir.

Snatch er myndin sem Guy Ritchie gerði næst og minnir að hún hafi verið betri. Það væri áhugavert að kíkja á hana og sjá hvort hún virki ennþá.

Það er svolítið skrýtið að Jason Statham hafi orðið stjarna og mér finnst það frekar óraunverulegt að af því ég hef bókstaflega ekki séð neina af stóru myndunum hans. Ég hef t.d. aldrei fundið hjá mér þörf á að kíkja á neina mynd um hina Fjótu og fárreiðu (sem mér skilst að fjalli fyrst og fremst um fjölskyldugildi).

Maltin gefur ★★½ og ég er sáttur við það.

Maður nokkur finnur tilgang í lífinu, að lemja fólk á íshokkíísnum. Byggt á sannri sögu.

Goon er fín gamanmynd. Ofbeldið og blóðið er á köflum frekar óhóflegt.

Seann William Scott er frábær í myndinni sem maður sem lýsir sér sem heimskum. Ætli það sé ekki ágætt fyrir hann að fólk muni eftir honum í þessu hlutverki frekar en þar sem hann lék gaurinn hvers mamma varð að mikið notaðri skammstöfun.

Alison Pill er góð en fær ekki að vera mikið með. Jay Baruchel skrifaði handritið en persónan hans fór voðalega í taugarnar á mér. Liev Schreiber er gamli ofbeldisseggurinn sem allir aðrir ofbeldisseggir í íþróttinni þurfa að miða sig við.

Maltin gefur ★★½ sem er fínt.