109080005934186033

Topp fimm skammarlega sjaldséðir leikarar:

1. Scott Bakula
2. Bill Pullman
3. Charlie Sheen
4. Gary Busey
5. Kurt Russell

Topp átta Star Wars persónur:

1. Svarthöfði
2. Han Solo
3. Obi Wan Kenobi (Alec Guinness)
4. Blái Fíllinn (Return of the Jedi)
5. Saxófónleikararnir (New Hope)
6. Yoda
7. Jabba the Hut
8. Flugmaðurinn sem kunni ekki að tala (Return of the Jedi)

Að sjálfsögðu hvet ég fólk til að gera sinn lista (á sínum eigin bloggum, ekki á athugasemdunum!).

109078697218138648

Gaman þykir mér að sjá hvað athugasemdakerfið dafnar á síðum þessum. Það er bókstaflega að springa af iðni manna sem eitthvað hafa til málanna að leggja. Annað hvort það eða skrif mín eru ekki athugasemdanna virði. Skýt á seinni kostinn.

Bibbi hnýtir í vinstrimenn og alhæfingar þeirra með sinni eigin alhæfingu. Hann um það, en sjálfur minnist ég þess þó ekki að hafa hitt neinn sem heldur alla bandaríkjamenn vera feita og heimska, þó staðalmyndin tali auðvitað sínu máli.

Fyndnasta fréttin í dag mun vera þessi. Ætli dómarinn hafi náð að fresta leiknum áður hann rann af hólmi?

109078168303770264

Þessi hefur greinilega aldrei lesið bókina um Dúbba, einhvern fokkíng dúfuunga sem er tekinn í fóstur hjá einhverju öldruðu afdalahyski. Ég las hana í sjö ára bekk og ég get svarið að ég varð hómisædal, ef ekki súisædal, af því að lesa það helvítis drasl, svo leiðinleg var hún!

Börn eiga að mínu viti rétt á almennilegri bókmenntakennslu í skólum. Þá ætti að kenna þeim bækur á borð við Söguna af bláa hnettinum, Óðflugu, Snúð og Snældu, Einar Áskel og Rasmus Klump – ekki að ég líti á Söguna af bláa hnettinum eða Einar Áskel sem einhverjar spes barnabókmenntir, enda hvort tveggja ádeilur.

Sjálfur las ég Dagbók Berts á sjöunda ári og þoldi ekki skólabækurnar uppfrá því. Þær bækur sem lesnar voru í skólanum voru aðallega sorprit Enid Blyton og hinar súrrealískari bækur Astrid Lindgren, sem þó voru öllu skárri. Enid Blyton þoldi ég aldrei vegna þeirrar fáránlegu hugmyndar hennar að fjórir/fimm krakkar (auk páfagauksins/hundsins/kattarins o.s.frv.) gætu ekki fyrir sitt litla líf forðast, og að lokum upprætt, stærstu glæpahringi Bretlandseyja – sama hvert þau fóru í frí.

Af sömu sökum hef ég aldrei getað horft á Scooby Doo.

Og fyrst ég er á annað borð farinn að tjá mig um teiknimyndir, er ekki kominn tími á að klassíska liðið – sem talsett hefur teiknimyndir frá því áður en ég fæddist – hætti? Eru ekki allir búnir að fá nóg af Ladda, Júníusi Brjánssyni (hvurslags fokkíng nafn er Júníus, eníveis?!), Eddu Heiðrúnu Backman og Felix Bergssyni? Ekki veit ég hverjum datt upphaflega í hug að þetta fólk gæti leikið, hvað þá talsett. Þetta er náttúrlega allt spurning um elítur og auðvitað verður leikarastéttin að hafa sína.

109075503374635716

Fréttablaðið í dag:
„Bjarni Benediktsson hefur vakið athygli fyrir störf sín sem formaður allsherjarnefndar“. Ekki get ég verið sammála því, þó það hafi raunar vakið athygli mína að hann er jafn blindur á nauðsyn frumvarps dauðans og aðrir flokksbræður sínir. Í viðtalinu segist hann svo vinna samkvæmt eigin sannfæringu. Right!

Skákgoðið mitt, Bobby Fischer, er enn á ný orðinn fréttamatur, í þetta sinn vegna handtöku hans í Japan. Það ætla ég fullgróft að eiga að framselja Fischer til Bandaríkjanna, eingöngu vegna þess að hann tefldi í Júgóslavíu á tímum bannáranna.
Nú, ummæli hans um árásina á Bandaríkin bera þess skýr merki að hann sé geðveikur – hafi menn ekki verið vissir áður. Vitaskuld á aldrei að fagna dauða fólks, en það gerir hann ekki frekar sakhæfan en ella. Maðurinn er veill á geði og ósakhæfur. Að mínu mati ætti að láta grey manninn eiga sig. Hann er meinlaus.

Netmogginn
Hví missti ég af þessu? HVÍÍÍÍ?!

Daglega lífið (ekki það ódaglega):
Tvítugsafmæli Reynis á föstudagskvöldinu var hið best heppnaða, a.m.k. meðan ég var á svæðinu. Frír bjór gerði mörgum góðum drengnum hina mestu skráveifu, en var ölvun einn fylgifiska. Ásgeir var (eða þóttist vera) mjög fullur og sumir gerðu athugasemdir um hversu skornir þeir væru eftir allar magaæfingarnar. Ekki veit ég hvers vegna fólk telur mig áhugamann um slíka hluti.
Maður einn var í afmælinu, harðhentur mjög og líklegur til slagsmála. Í hvert sinn sem hann lagði frá sér veigar sínar glumdi í salnum, svo harkalega sló hann niður glasinu. Hafði ég illan bifur af honum.

Vinnan kallar. Ég ætla rétt að vona að enginn komi í búðina í dag.

Ítalía – Verona, Venezia, Piacenza:
Fjórir dagar. Djöfulsins snilld!