Day: 11. febrúar, 2005

Nú sit ég og hlusta á þann mæta Ludwig Van. Tunglskynssónatan hefur aðra merkingu fyrir mér í dag en í gær, en það er einkenni góðrar tónlistar.

Broskarlinn hefur eyðilagt rafrænt samskiptaform. Broskarl fylgir öllum athugasemdum þínum. Enginn broskarl þýðir að eitthvað sé ekki í lagi. Hvar er broskarlinn? Sagði ég eitthvað rangt?

Sendu kærustunni sms með broskarli. Þannig mun hana aldrei gruna að þú eigir viðhald. Sendu manninum í næsta húsi sms. „Ég ætla að drepa þig ; ) “. Þannig grunar hann ekki að þú liggir undir rúminu hans með tvíbreiða öxi.

Menn bítast um málefni á veraldarvefnum, passa sig samt á að ganga ekki of langt, vilja ekki hætta á að særa neinn eða reita til reiði, henda inn stöku broskarli til baktryggingar. Rökræður enda oft á „gaman að rífast við þig : ) “.

En það var ekkert gaman. Það var erfitt, olli áhyggjum. Þreytandi. Særandi. Þú ert reiður og broskarlinn er gríma sem þú felur þig bakvið. Hann hylur óöryggið sem liggur að baki hverju þínu orði. Broskarlinn er lausnin á vandamálum þínum; pilla sem þú tekur til að halda þér í jafnvægi.

Rítalín, magnyl, valíum, alkóhól, prósak, nikótín, dexedrín. Broskarlinn er allt þetta og meira til. Broskarlinn er aðeins ein leið af mörgum til að dópa sig upp og draga úr skjálftanum sem fylgir daglegu lífi með mannlegum samskiptum. Nema það er ekkert mannlegt við þau. Þau eru vélræn, sjálfvirk og gjörsamlega tilgangslaus.

Horfin eru þau sérkenni sem einkenna þig sem persónu. Merking orða þinna gjörsamlega horfin í kafaldsbyl broskarla og gengisfelldra upphrópunarmerkja. Hefurðu kannski gengisfellt sjálfan þig?

Nei, djók!!! ; )