Vor í febrúar, snjór í apríl. Í smásögunni Snjór í apríl eftir Ólaf Jóhann Sigurðsson reynist kynleg veðrátta vera þónokkur örlagavaldur. Læt vera að nýsprottnir laufsprotar reykvískra trjáa muni kúvenda mörgum lífum, en í það minnsta hafði ég ekki fundið fyrir svo tærum stemningum í lengri tíma, líkt og allt árið eins og það mun verða hafi staðið mér skýrt fyrir hugskotssjónum, öll mín markmið, allar ambísjónir, allar sömu væntingar sem iðulega eru gerðar til nýs árs en ég geri aldrei (vegna þess að áramót eru ekki tímamót), allt fannst mér ég hafa á hreinu þar sem ég sat á Prikinu með kaffibolla og horfði út um gluggann á íslenska febrúarvorið. Engu að síður vissi ég, meðan vorhugurinn réðist á mig úr öllum áttum með rómantískum áróðri um fuglasöng í andvara sumardags á grænum grundum, að líkast til mun snjóa í apríl, líkt og undanfarin ár, og að alltaf munum við verða eins hissa á því.