Ég er farinn að halda að svefntruflanirnar mínar tengist dægursveiflum – ekki nauðsynlega árstíðaskiptum, heldur sirkadíska rytmanum svo ég sletti. Ef ég fer að sofa á skikkanlegum tíma hrekk ég undantekningalaust upp kortéri til hálftíma seinna og sofna ekki aftur fyrr en nokkrum tímum síðar í fyrsta lagi. Hinsvegar get ég sofið heilu dagana eins og ekkert sé, eins og krónísk flugþreyta.
Fyrir vikið er ég oftast heldur þreyttur í vinnunni. Í fyrradag rak ég augun í að ráðningarsamningurinn minn hljóðaði bara upp á 70% starf á safninu. Það hljómaði ekki eins og neitt sem ég hefði skrifað undir og mér reiknaðist til að ég hefði vissulega unnið 40 stunda vinnuviku fram að því, svo ég sendi bréf á manneskjuna sem heldur utan um þetta. Í gær fékk ég svarið: Ég hef verið fastráðinn í 30% starf, sem er hefðbundna vetrarálagið mitt, sumarstarfið bætist svo ofan á. Ég hef aldrei gegnt fastri stöðu neinstaðar áður svo þetta er viss viðburður fyrir mig.
Í gær fékk ég svo enn ánægjulegri fréttir staðfestar, og þurfti ekki Leyndarmál Rhondu Byrne eða neinskonar dagsdaglega jákvæðni til að fá góða hluti upp í hendurnar. Skyndilega er bara allt að gerast á öllum sviðum nema því fjárhagslega, þar sem ég drulla á mig álíka rækilega og venjulega án verulegrar hjálpar einhvurra kreppudrauga. Og stundum þegar maður á engin orð til að lýsa væntingum sem allteins gætu hrunið án fyrirvara eða sjáanlegrar ástæðu, og stenst þá freistingu að gefa vafaatriðum einn einasta gaum, þá langar mann helst að hlaupa í bæinn á skyrtunni, öskrandi af gleði.